Inmiddels ben ik 9 maanden verder na de operatie. En ik kan wel stellen dat er een behoorlijke verandering heeft plaatsgevonden. Inmiddels ben ik ruim 37 kilo lichter en 5 kledingmaten kleiner. En ik kan eerlijk bekennen dat ik nooit had verwacht dit resultaat tot zover te behalen. Tuurlijk, wel gehoopt, maar dat deed ik bij elke poging om af te vallen, dromen en hopen dat het deze keer wel zou lukken.
Maar nu is het dan toch al zover gekomen, maar wel met wat ups en downs, zeker de laatste tijd. En met name van de downs ben ik toch wel zeer onder de indruk, dit had ik nooit van mezelf verwacht. Een aantal weken geleden zat had ik het vooral erg moeilijk met mezelf. En niet eens op het gebied van eten, dat is nog het meest vreemde. Datgene wat altijd een groot punt in mijn leven was, het eten, was nu niet zo’n issue. Waar ik het meest last van heb is het feit dat ik niet inzie wat voor een grote vorderingen ik inmiddels al heb doorgemaakt. Ik zie mezelf nog steeds als die dikke persoon. Vraag me niet waarom, maar in mijn hoofd zie ik niet wat mijn ogen eigenlijk zien in de spiegel en op foto’s. En dus kan ik niet genieten van het resultaat. En dat maakt dat ik echt in een dip zat. En dan duren 3 weken heel lang. Want dat is de tijd die tussen elk bezoek aan de obesitas kliniek zit. En als je die 3 weken dan ook nog niet af valt, dan kan ik je vertellen, dan voel je je nog lamlendiger. Ik wilde die weken het liefst in mijn bed blijven liggen. Maar helaas, dat kan dan weer niet.
Het gekke is dat iedereen in mijn omgeving juist zoveel complimenten geeft. En dat waardeer ik enorm, en dat geeft me ook wel een trots gevoel, maar als je het zelf dan niet kan inzien is dat zo frustrerend.
En op de vrijdag dat we dan weer naar de obesitas kliniek reden, zegt die lieve schat waar ik samen mee rij, exact het zelfde, “waarom kan ik er nu niet van genieten en gelukkig zijn?” Hoe bizar is dat. Dus op de kliniek aangekomen hebben wij ons gevoel meteen geuit. En verrassend genoeg, deelde de meesten dat gevoel met ons. Zou het dan toch te maken hebben met de fase waar we nu inzitten.
Het eerste snelle afvallen is nu wel achter de rug, ons lichaam begint te wennen aan de nieuwe eetgewoontes, en we moeten het nu hebben van ons doorzettingsvermogen, sporten en nieuwe levensstijl. En dat is wennen en een behoorlijke aanslag op onze emoties en geestesgesteldheid, dat kan ik je wel vertellen.
Dus we zijn het gesprek aangegaan met de psycholoog, want hoe moeten we hier nu mee omgaan en hoe kunnen we dit omzetten zodat we weer verder kunnen en sterker worden? Ook zij bevestigde dit gevoel, het komt bij de meesten wel voor in deze fase. En wat werkt er nu beter dan te kijken naar welke doelen we al behaald hebben van ons lijstje. En hoe fijn is het om meer dan de helft van de doelen als behaald te kunnen bestempelen. De bevestiging dat je niet de enige bent is al een hele opluchting. En de steun die ik van de anderen krijg is fenomenaal en die ik aan de anderen kan geven helpt ook enorm.
Vervolgens gaf ze aan dat het hoog tijd werd om weer een foto van ons te maken en die te vergelijken met de foto van voor de operatie. Dus na de sessie heb ik weer een foto laten maken in een rokje (maat 48!!!!) en die op mijn facebookpagina gezet. De reacties waren overweldigend! En dat geeft dan toch weer een goed gevoel.
Maar dat sporten, dat is toch wel een lastig punt. Ik bedoel, neem nu dat wandelen, zo’n grote uitdaging als dat was voor de operatie en vlak daarna, zo makkelijk en simpel is het nu. Dus hoe ga ik het dan nu verder aanpakken, want ik wil natuurlijk wel blijven afvallen. Dus van de bewegingsdeskundige hebben we een nieuw behoorlijk pittig trainingsschema gekregen. En daar ben ik meteen mee gestart, een hele uitdaging kan ik je zeggen. Ik probeer om de dag te sporten nu, wat soms nog wel lastig is, zeker als ik in de nachtdienst zit, maar het feit dat het schema maar een kwartier per keer inneemt dat is een stuk beter vol te houden dan elke dag naar de sportschool te moeten gaan (zo niks voor mij!).
Ik voel nu spieren waarvan ik het bestaan nog niet eens wist! En dat voelt goed! Ik kan dus met zekerheid zeggen dat het gaan naar de obesitas kliniek en praten met mijn groepsgenoten echt helpt om uit een dip te geraken.
Het is zo goed om omgang te hebben met mensen die in het zelfde schuitje zitten, ze hebben aan een half woord genoeg om te begrijpen waar ik mee zit, en andersom geld het zelfde. En vooral nu merk ik heel sterk dat we hetzelfde meemaken op hetzelfde moment en dan hetzelfde erbij voelen. Dat is echt heel bijzonder.
Maar al met al bestaan de afgelopen 9 maanden vooral uit juichmomenten hoor! Van de zomer bijvoorbeeld op vakantie geweest naar Spanje, met het vliegtuig, en voor het eerst geen verlengstuk hoeven vragen voor de riem, maar deze kunnen vastklikken en nog aan kunnen trekken ook, wel 20 cm over zelfs! Juichmoment!!
Naar een terras gaan en gewoon kunnen gaan zitten in de stoel, zonder klem te komen zitten! Juichmoment!
Kleding krijgen in maat 48, en terwijl je het niet verwacht, toch de rits en knoop dicht kunnen krijgen! Juichmoment!!
Dus voor mij blijven de Ups van doorslaggevend belang, en voor iedereen die in een down zit, laat de Ups je houvast zijn, die trekken je er doorheen, en blijf praten met elkaar, want dat heb je o zo nodig!
