Partner-sessie

 

Vandaag was er ook gelegenheid voor de mensen uit mijn omgeving om mee te komen naar de obesitas kliniek. Zij kregen voorlichting over wat dit traject inhoudt en hadden de mogelijkheid om vragen te stellen.

Mijn ouders kwamen daarom mee. Zij werden door onze bewegingsdeskundige opgevangen. Hij heeft wat verteld over ons traject. Wat wij doen, wat de bedoeling is dat we leren, hoe het moet met de operatie. En vooral hoe zij ons kunnen ondersteunen tijdens dit hele traject.

Wat ik ervan begrepen heb, wat mijn ouders mij verteld hebben, was het erg leerzaam, en waren ze blij dat ze mee zijn gegaan. Daar uit voortvloeiend heb ik een goed gesprek gehad met mijn ouders over hoe wij het gaan doen na de operatie. Er was bij de kliniek voorgesteld om elke week een gesprek met elkaar te plannen over hoe het is gegaan, waar we tegen aan lopen en hoe we het de volgende week gaan doen. Dus dat zijn wij ook van plan.

Dus al met al zijn er goede tips uit deze sessie gekomen, en ik ben blij dat de kliniek dit ook regelt voor de familie. Want dat geeft mij het gevoel dat ik er niet alleen voor sta en altijd op hulp kan regelen, niet alleen van de kliniek, maar ook van mijn familie, vrienden en collega’s.

Ik hoop dat dit voor iedereen geldt uit mijn groep. Maar dat hoor ik volgende week wel!

Alweer de vierde sessie

 

En dat was al weer de vierde sessie vandaag. De tijd lijkt wel steeds sneller te gaan…

Vandaag de dag begonnen met de psycholoog. Als huiswerk hadden we die eetdagboeken bijgehouden en dan met name welk gevoel we erbij hadden als we wat aten.  Tot mijn vreugde was ik niet de enige die er niet zo veel bij voelde. Waar we het over het algemeen wel over eens waren was dat we eigenlijk door gezelligheid meer gaan eten en drinken dan goed voor ons is. Daarnaast hebben we veel te maken met automatisme. de hand gaat ongemerkt naar de zak drop tijdens het computeren. Ook eten we uit verveling en als ontspanning.

Als huiswerk krijgen we mee om groepsregels te bedenken, dus hoe willen we dat we met elkaar omgaan in de groep. Ik denk dat ze ons toch wat te rumoerig vinden, en dat dat soms tot een beetje chaos kan leiden! Maar het is altijd goed om regels te hebben om de dynamiek in de groep in goede banen te leiden.  Dus we zullen een paar mooie regels verzinnen.

De volgende sessie was met de diëtiste. We hadden eigenlijk als huiswerk om even niet te eten deze ochtend. Maar helaas waren we dat allemaal vergeten en hadden we net allemaal gegeten in de pauze. Jammer, dus! Want waar ging het nu om, of we het hongergevoel kunnen herkennen. Want het blijkt dus doordat we altijd een verkeerd eetpatroon hebben gehad, bijvoorbeeld onregelmatig eten, of te weinig eten of het hongergevoel langdurig negeren, we dat gevoel niet meer als zodanig herkennen.

Het honger gevoel is namelijk niet alleen een knorrende maag. Je kan dus ook last hebben van hoofdpijn, moeheid, zweten, beven, slecht zien, duizeligheid, bleek zien en een wisselend humeur. Eigenlijk alle verschijnselen die diabeten ervaren bij een hypoglykemie. En dat klopt ook wel. Want als je dus een lage bloedsuiker hebt, krijgen je hersenen te weinig voedingsstoffen. Want je hersenen hebben koolhydraten nodig om te kunnen functioneren. Wat is het toch jammer dat hersenen niet op vet werken!! Dan hadden we geen problemen meer.

Voor de komende week hebben we weer huiswerk. Dan moeten we luisteren naar ons lichaam. Dus voor we elke keer eten, moeten we bedenken of we honger voelen, en dan niet alleen kijken naar die knorrende maag maar ook naar al die andere signalen van je lichaam. Dus dat gaan we ook weer meemaken.

Tot slot hadden we een sessie met de bewegingsdeskundige. Wij hadden van hem als huiswerk om een schema op te stellen om de dagelijkse beweging en de extra beweging op te bouwen.

We hebben het gehad over de graded activity. Dit houdt in dat je je beweging, dagelijks of extra, langzaam opbouwt. Hier hangen een aantal regels aan. We moeten niet ambitieus zijn, met kleine stapjes opbouwen, doel gericht zijn, en ons stappenplan blijven aanpassen.

Dus je kan het opbouwen van mijn bewegingspatroon vergelijken met een trap. de onderste tree is de beweging die ik nu vol kan houden, zonder pijn, zonder me rot te voelen. Dus wat me makkelijk valt. dat is de nul-meting. Dat moet ik deze week vol houden. Dit houdt voor mij in dat ik elke dag een kwartier loop met de hond. Als ik langer wil lopen, bijvoorbeeld een uur, dat is prima, maar dan moet ik elke 15 minuten een pauze inlassen van 5 tot 10 minuten. Als dit de hele week goed gaat, mag ik kijken of ik het uit kan breiden. Dus dan ga ik 20 minuten lopen. Hierbij hebben we de 99% regel gekregen. Dus ben ik er 99% zeker van dat ik dan 20 minuten achter elkaar kan lopen zonder pijn te krijgen en met rot te voelen, dan mag ik het uit gaan breiden. Dus daar ga ik deze week mee aan de slag.

Het heeft dus geen zin om vol aan de bak te gaan in een sportschool. Tuurlijk dat kan ik wel, maar dat levert zoveel problemen en klachten op dat ik dat misschien 2 weken vol hou, en dan stop ik er mee. Dus het belangrijkste wat ik vandaag heb geleerd is het langzaam opbouwen van de beweging. Ik heb natuurlijk ook nog wat kilo’s mee te sjouwen, dus dat is sowieso al meer qua bewegen! en belangrijker is het om de beweging vol te houden op langere termijn en deze dan uit te breiden.

Afijn, we hebben weer genoeg stof tot nadenken en genoeg te doen. Benieuwd wat volgende week ons weer brengt. Nog 3 weken te gaan en dan is het D-Day!!

Eetdagboeken

 

Afgelopen vrijdag hebben we de opdracht gekregen om een eetdagboek bij te houden deze week. Wat een verschrikking is dit eigenlijk. Het zou nog niet zo erg zijn als je alleen hoefde op te schrijven wat je wanneer eet. Maar nee, ze willen ook weten wat je erbij voelt.

Hebben jullie daar wel eens op gelet? Je begint met je ontbijtje, ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik eet mijn ontbijt omdat het moet…Daar voel ik helemaal niets bij, zelfs geen hongergevoel. En nu helemaal, ik zit nu aan de weightcare shakes. Nou, ik kan je vertellen, daar voel ik niets bij, ik zal het je nog sterker vertellen, daar wil ik helemaal niets bij voelen. Dat wil ik opdrinken en dan verder met mijn dag. Want zo’n stimulatie van de smaakpappillen is dat nou ook weer niet. Het is niet vies, maar ook niet echt het ultieme om te nuttigen.

Dan om 10 uur ongeveer neem ik een tussendoortje, meestal een stuk fruit, ook omdat ik het moet eten, het staat op mijn lijstje, dus eet ik het. Voel er helemaal niets bij dus.

En dan de lunch, ja ok, dan heb ik inmiddels wel een knorrende maag, maar of ze dat nou onder gevoel bedoelen? Want ja,ja, ik mag weer een shake. En gelukkig dan ook nog een boterham erbij. Daar heb ik dan wel een gevoel bij, eindelijk weer iets te kauwen, en als echt broodmens, heb ik nu al in mijn achterhoofd dat ik dat straks een hele tijd niet kan eten, dus dat ga ik missen. Maar ik heb zo’n vermoeden dat ze dat soort gevoel ook niet bedoelen.

Om 15 uur begint mijn maag dan weer te knorren, dus nemen we een weightcare reep. Deze vult wel even lekker, hoewel, na een uur heb ik al weer een knorrende maag kan ik je vertellen. Deze repen zijn nog wel lekker, vooral omdat ze tenminste wel naar chocola smaken, en niet naar het een of andere nepproduct.

Met het diner is het wel altijd een gelukzalig moment. Ik mag dan normaal eten. En daar wordt ik blij van. En dat is dan toch het gevoel wat ze bedoelen. Blijheid.

Ik zal jullie maar niet vragen om er zelf eens op te letten, wat je voelt als je eet, dat is zo frustrerend, dat gun je niemand.

Ik snap wel waarom wij het moeten doen, inzicht krijgen in waarom je bijvoorbeeld snoept, of de slechte dingen eet. Maar als ik juist zo mijn best doe om me aan mijn dieet te houden voor de operatie, dan is dit dus zo nutteloos. Hopelijk hoeven we dit niet elke week te doen, dat wordt erg saai voor degene die de eetdagboeken van mij moet lezen!!

Dus mensen, denk niet te veel na als je eet, maar geniet met volle overgave!! Want voor je het weet, wordt je gevraagd om er wel bij stil te staan, en dan vergaat het genieten je wel.

Derde sessie

 

Wat gaat de tijd eigenlijk snel! Vandaag al weer de derde sessie gehad bij de obesitas kliniek. En wederom weer een heleboel gezelligheid en informatie.

We begonnen vandaag met een sessie met de diëtiste. Met haar hebben we vooral gekeken naar hoe het komt dat we te zwaar zijn, en dan bedoel ik niet qua eten maar wat het lichaam zelf doet, waardoor we te dik worden.

We hebben het bijvoorbeeld gehad over Homeostase. Dit houdt onze lichamelijke balans in. Dus als we bijvoorbeeld koorts hebben zorgt ons lichaam ervoor dat we weer afkoelen door te gaan zweten, als we het koud hebben, zorgt het lichaam ervoor dat we bijvoorbeeld onze haartjes op armen omhoog komen te staan en we kippenvel krijgen, wat ervoor zorgt dat we de warmte beter kunnen vasthouden. Dit is dus het in balans houden van het lichaam. Dit doen we ook op het gebied van gewicht. Neem het jojo-effect. Als we te zwaar zijn, gaan we lijnen, dus we krijgen te weinig eten binnen in de hoop dat we daarmee ons vet gaan verbranden en af vallen. Het lichaam raakt hier echter zijn balans door kwijt. Tuurlijk we vallen af. maar zodra we dan weer normaler gaan eten, dus koolhydraten bijvoorbeeld weer gaan eten, dan probeert ons lichaam weer in balans te raken door alles wat er binnen komt meteen op te slaan. Of te wel, we komen weer aan, en nog een beetje meer ook, want als we dan weer gaan lijnen, heeft het lichaam nog wat reserves om op terug te vallen. Foute boel dus!!

Daarnaast hebben wij mensen nog zoiets als Hedonisme: genot. We moeten af en toe iets lekkers eten. Als we dus aan het lijnen zijn, proberen we dat gevoel uit te zetten. Maar dat houden we maar een korte tijd vol. Iedereen moet op een gegeven moment toegeven aan dat gevoel. En als we dan aan het lijnen zijn geweest, dan slaan we daarna door in het eten van iets lekkers, want dan mogen we die beloning wel hebben, we hebben immers zo ons best gedaan, en daar moet iets tegenover staan.

Verder heeft onze cognitie ook nog enige invloed op ons gewicht. Cognitie is een mooi woord voor onze gedachten. En dan heb je het verschil van eten omdat we negatieve gedachten hebben, we hebben bijvoorbeeld verdriet, of ruzie gehad, het zogenoemde emotie eten. Maar ook het beloning eten hoort hierbij. Dus eten omdat we onszelf mogen belonen omdat we iets goeds hebben gedaan.

Een heel belangrijk iets is natuurlijk onze motivatie. Zonder motivatie kunnen we niet lijnen. Maar een motivatie houdt je maar zo lang op de been. En dan verval je weer in de oude gewoontes. Dus daar hebben we ook niet zoveel aan op den duur.

Dus de les van deze sessie is: Lijnen is verkeerd, je moet je gedrag veranderen, en proberen om je lichaam weer in balans te krijgen. Hoe we dat moeten doen, dat leren we dan weer in de volgende weken.

Vervolgens hadden we een sessie met de bewegingsdeskundige. Met hem hebben we het gehad over Calorieën. Nee……….. dat zijn niet die beestjes die ‘s nachts je kleding kleiner maken!

We hebben het gehad over hoeveel calorieën een vrouw en een man eigenlijk nodig hebben en hoe we vooral de calorieën weer verbranden.

Calorieën komen natuurlijk binnen via eten en drinken. En calorieën verbranden we door onze stofwisseling, dit is ongeveer twee derde van de gehele verbranding en een derde door het sporten en bewegen.

Om onze stofwisseling, de belangrijkste manier van verbranding, dus te boosten, hebben we meer spieren nodig. Hoe meer spieren hoe meer verbranding.

Als we dus gaan sporten is het beter om spieren aan te maken, door middel van krachttraining. En daarnaast je uithoudingsvermogen te verbeteren door bijvoorbeeld stevig te fietsen. Volgens welk schema, daar gaan we het op een andere dag nog over hebben.

Nu zijn er twee soorten beweging. Je hebt de dagelijkse beweging, dit is het huishouden, lopen, fietsen, traplopen. En je hebt de extra beweging, het sporten in de sportschool of thuis.

Als opdracht hebben we meegekregen voor de komende week om na te denken over wat we in de toekomst willen bereiken aan dagelijkse beweging en de extra beweging. Dus daar gaan we van het weekend maar eens rustig over nadenken.

Tot slot hadden we een sessie met de psycholoog. Met haar hebben we het gehad over welke type eters er eigenlijk zijn. En waar wij onder vallen. De volgende types kun je onderscheiden:

- De emotie eter: het eten om de met name negatieve gevoelens te dempen.                 

-De Externe eter: Het eten omdat je anderen ziet eten, of omdat je langs de bakker, snoepwinkel, friettent loopt, krijg je trek en moet je eten.

-De Bourgondiër: Jezelf belonen met lekker eten, genieten van eten en het als een sociale bezigheid bezien.

-Lijngerichte eter: Altijd bezig met lijnen, tellen van calorieën, soms maaltijden overslaan omdat je anders teveel calorieën binnenkrijgt.

-Geen honger eter: Mensen die te weinig eten, of vergeten te eten. En dan in een keer heel veel gaan eten om te compenseren.

-De impulsieve eter: Iets eten omdat je daar op dat moment weer zin in hebt, het moeten eten op het moment dat dat gevoel boven komt.

-De stiekeme eter: het compulsive Binch eating. het stiekem volproppen van jezelf, en niet willen laten zien aan de omgeving dat je aan je eten moet toegeven.

Ikzelf ben een combinatie van een emotie-eter, hoewel ik dat de laatste tijd niet meer zo heb. En een Bourgondiër. En soms ook een lijngerichte eter. De meeste van deze eters ken ik wel iets van mezelf in terug, maar het Bourgondische past het meest bij mij. Dus dat wordt voor mij straks een hele omschakeling. Gelukkig worden we daar dan ook bij begeleidt.

Voor de psycholoog moeten we een eetdagboek bij houden deze week, en dan vooral gelet op welk gevoel we hebben als we aan het eten zijn. Dus ik ben benieuwd, want ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik denk nooit zo na als ik aan het ontbijten of lunchen of dineren ben, dus dat wordt een stevig potje zelfreflectie deze week.

Zoals jullie zien, heb ik weer genoeg stof tot nadenken. Ik ben blij dat ik dit niet alleen door hoef te maken en dat ik dit sowieso met jullie kan delen. En ook met de groep waar ik dit hele avontuur mee doorloop en met mijn familie en vrienden en collega’s.

Tot de volgende keer maar weer.

Pre operatieve screening

 

Afgelopen dinsdag moest ik wederom naar het ziekenhuis toe. Dit keer voor een pre operatieve screening op de afdeling waar ik opgenomen ga worden.

Dus ik toog met mijn auto weer eens naar Amsterdam, toch weer een half uur rijden, je moet er wat voor over hebben… En in het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis (SLAZ) naar de vierde verdieping. Daar kom ik straks te liggen. Op de afdeling aangekomen werd ik vriendelijk opgevangen door de afdelingssecretaresse. Zij bracht me naar een gespreks/onderzoekskamer. Ik kreeg netjes een kopje thee en zij vertelde mij dat ik zo een gesprek zou hebben met de apotheker.

De apotheker??? Tja, ik had ook geen idee, waarom dat was, maar goed, de apotheker kwam. Nu had ik sowieso geen idee waar ik voor moest komen die ochtend, want dat was me niet verteld, dus ik liet het allemaal maar over me heen komen.

Wat blijkt? De apotheker wilde weten of ik medicijnen gebruik en dat was het eigenlijk. Niet heel verrassend dus. Zij vertelde me voor ze wegging dat de co-assistent zo zou komen om nog wat vragen te stellen.

Dat zo werd een half uur later…zucht. De co-assistent of de zaalarts, zoals die daar ook wel wordt genoemd, kwam zich verontschuldigend voor het wachten. Hij had nog wat vragen ter controle over de opname, of alles duidelijk was en voor het luisteren naar hart en longen, meten en wegen (joepie, daar zijn we weer!), en het controleren van de buik, met hele koude handen, en dan zeggen dat je wel even moet ontspannen, dussss….

Hij gaf aan dat de verpleegkundige zo zou komen en dat hij daarna met een andere arts terug zou komen, geen idee waarom, maar ik had besloten het allemaal over me heen te laten komen, dus so be it.

En het wachten begon weer, na een minuut of twintig kwam de verpleegkundige om het opname gesprek te voeren. Voor iedereen die nog nooit opgenomen is geweest in het ziekenhuis, een opname gesprek gaat over waarom je opgenomen wordt, het controleren van je gegevens, vragen naar medicatie, je contactpersoon, en je zelfredzaamheid. Ook of je bijvoorbeeld een gebitsprothese hebt of iets dergelijks. Of te wel je legt je hele hebben en houwen op tafel en dat wordt netjes in de computer bijgehouden.

Zij legde ook wat uit over de opname zelf, hoeveel dagen ik moet blijven, en dat ik 2 dagen van te voren moet bellen over hoe laat ik me moet melden voor de opname.

Tot slot moest dan de zaalarts en die andere arts weer komen. Na een kwartier gewacht te hebben kwam de zaalarts binnen met het verhaal dat het nog even wat langer ging duren omdat de arts nog druk bezig was. Ik kreeg nog een kopje thee van hem, hoe attent, en het wachten ging nog even door. Na nog eens een half uur kwamen ze dan binnen hoor. En waarvoor? het afgeven van een recept Fraxiparine, tegen trombose, en oxazepam, om rustig te zijn vlak voor de operatie. En de korte vraag, heb je nog vragen? Met 2 minuten waren ze weer weg.

Inmiddels zit mijn frustratie dan toch wel tegen het plafond. Ik heb dus meer dan een uur gewacht, en slechts een half uur met al die mensen bij mekaar gesproken. Daar wordt ik dan toch wel bloedchagrijnig van!

Maar de volgende keer dat ik naar het SLAZ moet wordt ik ook echt opgenomen, en dat is inmiddels over nog maar een maand, dus inmiddels beginnen de zenuwen een klein beetje te komen.

Mijn Maattabel

 

Ik heb er lang over nagedacht of ik jullie mee zou laten genieten met mijn afvalrace. Daarom is ook deze blog ontstaan. Maar dat houdt in dat jullie ook moeten weten hoe het er echt voor staat. En dat houdt dus in dat jullie moeten weten hoe veel kilo’s  en hoeveel centimeters Joska er bestaan.

Als ik heel eerlijk ben is dat niet iets wat ik graag aan de grote klok hang. Maar het is wel eerlijk als jullie weten wat mijn beginpunt is. En dan kunnen jullie ook echt zien hoe het mij vergaat tijdens het hele traject.

Dus bij deze komen mijn maten dan toch in mijn blog te staan.

 

Gewicht	151 kilo
Lengte	172 cm
buikomvang	143 cm
kledingmaat	56

 

Zo, dat staat er dan maar op. Maar dan verwacht ik van jullie ook wel juichmomenten als deze cijfers zienderogen naar beneden gaan!!

En deze foto gaat dan ook veranderen, dus vandaar dat ik deze er ook maar bij gezet heb, dan hebben we een “before” en “after” moment.

Nu ik dit allemaal zo opschrijf voor jullie, valt er eigenlijk ook wel weer een last van me af. Niet meer het gespreksonderwerp te hoeven vermijden, en gewoon eerlijk kunnen zijn over mijn gewicht, dat is eigenlijk heel bevrijdend. Kan het jullie eigenlijk wel aanbevelen!!

Nu leren we bij de obesitas kliniek dat we ons niet moeten focussen op ons gewicht en welk gewicht we willen halen. Maar het is toch wel fijn als ik over een paar maanden hele andere cijfers neer kan zetten! Maar het behalen van mijn doelen wordt voor mij toch wel veel belangrijker. Dus daar gaan we dan maar weer voor.

Start met de Voorbereiding

 

Zoals ik in mijn vorige verhaal al vertelde, hebben we voorbeeldmenu’s gehad. Deze zijn voor de periode voor de operatie. Er zijn 2 soorten voorbeeldmenu’s. De ene is met het gebruik van Shakes, bijvoorbeeld van modifast of weightcare, dit is een 1200 calorieën dieet. De andere is zonder het gebruik van shakes, dit is een 1300 calorieën dieet. dus gewone maaltijden. Per ziekenhuis verschilt het dieet. Het Lucas Andreas ziekenhuis bijvoorbeeld, wil dat je vast start met een modifast dieet. En aangezien ik daar geopereerd wordt, je raad het al, moet ik beginnen met een dieet met shakes. Ik heb gekozen voor de weightcare shakes, want deze zijn nu eenmaal een stuk lekkerder dan modifast. Tenminste dat vind ik.

Deze diëten moeten we gaan toepassen om alvast een paar kilo kwijt te raken voor de operatie. Dit is van belang om de lever te laten slinken. De lever ligt namelijk in de weg voor de chirurg. Als de chirurg de maag wil bereiken moet hij de lever aan de kant duwen, en dat gaat nou eenmaal makkelijker als deze wat kleiner is. Dus dan weten we wat ons te doen staat, afvallen. Het gaat om een paar kilo. Als ik 3 kilo afval, dan heeft de lever daar al direct profijt van. Dus dan doen we dat maar, toch?

Het is gelukkig niet alleen maar shakes. tussendoor mag ik ook gewoon fruit en ‘s avonds mag ik normaal eten. Dus het valt me nog redelijk mee. En hopelijk doet het gewoon zijn werk. Dus vrijdag maar weer op de weegschaal, joepie!!

tweede sessie voortraject

 

Vandaag de tweede sessie van het voortraject gehad bij de obesitaskliniek. Wat een bak aan informatie krijg je toch over je heen!

We begonnen de dag natuurlijk met een kopje thee, in afwachting van wat er verder komen gaat. Gelukkig heb ik een goed contact met de club, zowel de dames als de heren. Dus hebben we eerst even de vorige sessie en de afgelopen week doorgesproken. Het is leuk om te horen dat iedereen in de club net zo enthousiast is als ik. Dat werkt erg motiverend voor mij, en ook voor de anderen.

Als eerste hebben we een sessie met de bewegingsdeskundige gehad. Nu wordt alles nog in zijn algemeenheid behandeld, dat houdt in dat de bewegingsdeskundige dus niet alleen praat over bewegen, maar over alles wat met het begintraject te maken heeft. Wij hebben het nu vooral gehad over onze doelen voor in de toekomst wat we weer willen kunnen doen en hoe we ons willen gaan voelen. En we hebben het gehad over het feit dat we dus niet naar het aantal kilo’s moeten kijken maar naar het behalen van onze doelen. want het kijken naar de kilo’s kan juist heel veel frustratie opleveren, vooral als je je doel niet hebt gehaald. En van frustraties ga je weer meer slechte dingen eten en dus weer aankomen, en dan is het effect van de operatie natuurlijk weer ver te zoeken. Dus dat wordt wel een hele omschakeling na al die diëten waarbij je altijd alleen maar naar de kilo’s moet kijken tot in den treure.

Vervolgens hadden we een sessie met de diëtiste. Zij had 2 vrouwen gevraagd die 8 weken geleden geopereerd zijn om wat te vertellen over hun ervaringen met de operatie en het eten en zo. Dat was een ware openbaring en ze hebben een aantal goede tips gegeven om te voorkomen dat we in de valkuilen vallen die er nu eenmaal zijn. Zoals het te weinig eten of verkeerd eten, niet drinken tijdens het eten, maar een half uur ervoor of een half uur erna. Dus dat was zeer nuttig.

Verder hebben we het met de diëtiste gehad over hoe we nu moeten eten, dat we niet mogen lijnen, omdat we dan het effect van de operatie weghalen, omdat dan ons lichaam gewend is aan te weinig eten. Dus we hebben voorbeeldmenu’s meegekregen wat we minimaal moeten eten. Dit heeft als voordeel dat we ook voor de operatie vast een paar kilo afvallen, en onze lever verkleind, wat de operatie vergemakkelijkt.

Tot slot hadden we een gesprek met de psychologe. Met haar hebben we het vooral gehad over hoe het komt dat we te zwaar zijn geworden, wat ons eetgedrag heeft beïnvloed, en waardoor we in een vicieuze cirkel zijn belandt. Dit vond ik erg confronterend omdat je dan moet nadenken over waar het misging en waarom en waarom je niet kon veranderen. Maar daardoor ook erg leerzaam, want het helpt mij wel om me bewust te worden van mijn problemen rond eten. En daar kan ik dan nu al wat aan proberen te veranderen. Ook hierbij ontstonden weer leuke discussies, en iedereen kan zich vinden in de belevingen van de ander. Ook laat iedereen elkaar in elkaars waarde, wat in mijn ogen heel belangrijk is als je het hebt over groepssessies.

Tot slot moesten we nog bloed laten prikken, voor cholesterol, vitamines en ijzer. Want het kan zijn dat ik preparaten moet gaan gebruiken als ik een vitamine- of ijzertekort heb.

Dus al met al weer een drukke dag! Leerzaam maar wel heel vermoeiend. En weer genoeg stof tot nadenken, en zo mogelijk alvast toe te passen. En ik kijk al weer uit naar volgende week, wat we dan weer allemaal gaan leren! Dus tot dan!

De datum is bekend!

 

3 Weken geleden werd ik dan eindelijk gebeld door het ziekenhuis om een datum af te spreken voor de operatie. En het is 16 maart 2012 geworden. Nu is het pas echt spannend aan het worden. En het aftellen kan dan eindelijk beginnen.

Omdat de datum nu bekend is, is ook het voortraject bij de obesitas kliniek gestart. Afgelopen vrijdag was de eerste sessie. En tot aan de operatie moet ik elke vrijdag naar de kliniek toe.

Dus afgelopen vrijdag was het dan zover, ik toog naar de kliniek in Hilversum. Toch wel spannend want ik zou dan de groep mensen gaan ontmoeten waar ik de komende anderhalf jaar alles mee zal gaan delen. Want de sessies bij de kliniek zijn in groepsverband. zodat je mekaar kan helpen met je ervaringen.

Op vrijdag zit ik daar dus om 9 uur, een beetje onwennig nog, en ontmoet ik dan eindelijk de 9 anderen die in het zelfde schuitje mee gaan varen.

We zijn met 7 vrouwen en 3 mannen. En het is eigenlijk wel grappig hoe zoiets ingrijpends als de obesitas kliniek mensen dichter tot elkaar brengt, zelfs als je mekaar nog helemaal niet kent. Het was meteen een gezellige boel, het kletsen van de dames onder ons voerde de boventoon, natuurlijk!

Deze sessie stond voornamelijk in het teken van de kennismaking, met elkaar maar ook met de zorg coördinator, arts, diëtiste, bewegingsconsulent en de psycholoog die ons de komende tijd gaan begeleiden. Ook konden we nu al de meest dringende vragen stellen, en vervolgens moesten we weer vragenlijsten invullen, weer meten en wegen, joepie! ook stond er wederom een fietstest op ons te wachten. En dat blijft regelmatig allemaal terugkomen, niet elke week maar wel regelmatig.

Maar wat ik eigenlijk toch wel het prettigst vond, dat we nu al echt wat aan mekaar hadden. Ik leer zoveel van andermans verhalen en ervaringen. Maar ook het leren kennen van mensen die begrijpen hoe het is om te dik te zijn, waar je dan tegen aan loopt, dat is voor mij toch ook wel heel belangrijk, en dan vooral ook het feit dat we er allemaal mee aan de slag willen.

Op 1 na krijgen we allemaal een gastric bypass, dus dat versterkt het gevoel van saamhorigheid nog wat meer. Dat doen ze trouwens expres bij de obesitas kliniek, mensen met de zelfde operatie in een groep. Ook worden we allemaal rond de zelfde tijd geopereerd. Ik ben de eerste van de groep, dus ik kan het niet even afkijken bij de rest, dat gaan zij bij mij doen, denk ik.

Maar komende vrijdag zijn we dus weer in Hilversum, en dan laat ik jullie weer weten hoe het was en waar we het over gehad hebben….. dus wordt vervolgd.

De uitslag:

6 weken later wordt ik eindelijk gebeld!! Wat duurde dat lang zeg! Maar wel met goed nieuws: Ik krijg een Gastric Bypass! Voor de mensen die dit niet weten: een Gastric Bypass is een maagverkleining met daarbij een omleiding van de dunne darm.

Op deze afbeelding zie je schematisch wat de operatie in gaat houden. A is de nieuwe kleine maag, ongeveer ter grootte van een kiwi. B is de oude maag, deze blijft gewoon zitten en maakt maagsappen aan voor de vertering van het voedsel. Deze sappen komen via een halve meter dunne darm (C) bij de rest van de dunne darm (D) die aan de kleine nieuwe maag is aangesloten. vervolgens gaat de dunne darm weer verder zoals gewoonlijk (E).

Dit is de operatie die ik dus ga krijgen. Behoorlijk ingrijpend, maar zeer nodig om af te gaan vallen tot een gezond gewicht. Daarnaast krijg ik intensieve begeleiding bij de obesitas kliniek wat ongeveer anderhalf jaar in beslag gaat nemen. en dan nog 3 jaar regelmatig contact.

Ik was zo blij met het telefoontje, want dit betekent dat mijn leven in het komende jaar drastisch gaat veranderen. Dat ik eindelijk weer “normaal” zal zijn.

Tuurlijk wordt het ook heel spannend, het is natuurlijk een zware ingreep, die wel middels een kijkoperatie gebeurt, maar het is wel iets blijvends, het kan niet meer even terug gedraaid worden. En daar moet ik me wel even op instellen.

Er is meteen een afspraak voor me gemaakt in het ziekenhuis in Amsterdam bij de chirurg voor het operatie deel. Dit houdt daar in dat je eerst een gesprek hebt met de chirurg en met een obesitasverpleegkundige. Vervolgens moest ik voor een gastroscopie, dit is een maagonderzoek, waarbij je een buis moet inslikken met een cameraatje waarbij ze de binnenkant van je maag bekijken, of er geen problemen zijn om de operatie te kunnen uitvoeren. Ook moest ik een slaaponderzoek ondergaan. Dit om te kijken of ik niet kortstondig met ademen stop tijdens het slapen. De uitslagen van deze onderzoeken waren bij mij allemaal goed, gelukkig!

Vervolgens moest ik naar de anesthesist voor de narcose. En dan is het wachten op de datum voor de operatie en de datum voor het starten met het voortraject bij de obesitaskliniek. want dat hoort er ook bij.

Dus we wachten maar weer een keer af…..

De eerste stap

In Oktober 2011 ben ik uitgenodigd door de Obesitas kliniek voor een intake-gesprek. Dit gesprek was met een Zorg coördinator, een arts, een diëtiste, een psycholoog en een bewegingsconsulent. Al met al nam het zo’n vier uur in beslag.

Ik begon met het invullen van een aantal vragenlijsten. Dit gebeurt op de computer, heel state of the art!!! Deze vragenlijsten gaan onder andere over bewegingsbeperkingen, gezondheidsproblemen, slaapproblemen enz..

vervolgens werd ik gewogen en gemeten door de zorg coördinator, dit is altijd weer een vervelend moment, vooral omdat ik eigenlijk niet wil weten hoe zwaar ik nu ben, maar helaas moet ik er dan toch aan geloven. Verder werd mijn bloeddruk gemeten, en gelukkig was die goed.

Vervolgens een gesprek met de psycholoog. Deze wil vooral bekijken of ik stabiel genoeg ben om een ingrijpende operatie aan te kunnen om af te vallen en dit vol kan houden. Ook stelde ze vragen over mijn leefsituatie en mijn geschiedenis.

Daarna een gesprek met de arts over mijn gezondheid, slaapproblemen, zoals slaapapneus, ziektes in de familie. Ook een lichamelijk onderzoek bleef niet uit.

Vervolgens een gesprek met de bewegingsconsulent. Dit ging natuurlijk over mijn bewegingspatroon nu en vroeger. Ook moest ik een fietsproef doen van wel 5 minuten. Dit ging mij nog redelijk makkelijk af.

Tot slot een gesprek met de diëtiste. Dit is voor mij ook een gesprek waar ik nooit zin in heb, maar waarvan je weet dat het onvermijdelijk is. Voor het gesprek moest ik een eetdagboek bij houden van 7 dagen. En natuurlijk was ik 2 dagen daarvan in een hotel voor een cursus van het werk, en heb ik dus heerlijk gegeten, wat eigenlijk niet mag. Maar ja, nog maals het gesprek met een diëtiste is niet mijn favoriete bezigheid. Zij wilde natuurlijk weten wat voor een diëten ik al geprobeerd had, wat voor een effect dit had en hoe het fout ging, wat mijn probleemgebieden zijn wat betreft eten, enz..

En na dit alles begint het wachten. Want dan moeten ze met elkaar overleggen, en met de chirurg. En een behandeling bedenken. Ik had wel mijn voorkeur aangegeven voor een Gastric Bypass.

Dit wachten duurt zo’n 6 weken. dan pas wordt je gebeld door de obesitas kliniek en door je eigen huisarts. En dat duurt lang kan ik je vertellen. En ik maakte me zorgen, heb ik wel het goed verwoord, heb ik stomme dingen gezegd, heb ik geen dingen vergeten te zeggen. Ook komen dan alle mooie volzinnen boven, ik had dit nog moeten zeggen en dat nog zo aanvullen. Maar helaas het is out of my hands. en het wachten begint…..

Mijn ervaring met Obesitas

 

Hoi Allemaal,

Mijn naam is Joska, en ik heb al sinds mijn puberteit last van morbide Obesitas. Wat is dit? Dit houdt in dat ik extreem overgewicht heb. En ondanks allerlei soorten diëten is het me nooit gelukt om op een gezond gewicht te komen. Natuurlijk, ik viel wel af, 10 kilo, 25 kilo, soms zelfs nog meer. Maar dan kwam dit er net zo hard weer aan, en vaak nog een paar kilo extra, om je nog eens meer te ontmoedigen.

In 2011 heb ik eindelijk de stap genomen om mijn probleem rigoureus aan te pakken. Ik ben met hulp van de huisarts en de internist naar de Obesitas kliniek gegaan. Ik ben er namelijk helemaal klaar mee om niet “normaal” te kunnen zijn. Nu kun je je afvragen: wat is normaal? Nou normaal in mijn ogen is: in een winkel kleding kopen, waar de standaard maat 36-46 is. Op een terrasje kunnen gaan zitten zonder erbij na te hoeven denken of die stoelen die daar staan, je wel kunnen dragen, of dat je wel tussen de leuningen van de stoel past. Met het vliegtuig kunnen reizen zonder je druk te maken over het passen in de vliegtuigstoel en zonder te vragen om een extra verlengstuk van de riem. Iets van de grond op rapen zonder daar buiten adem van te raken, of er gewoon niet bij te kunnen en hulp om te moeten vragen. En zo kan ik nog wel even door gaan.

Voor mensen met een “normale” kledingmaat en omvang is dit misschien niet herkenbaar, maar voor mensen met Obesitas is dit de dagelijkse gang van zaken. En voor mij is de tijd aangebroken om daar voor eens en voor altijd afscheid van te gaan nemen. Dus ben ik naar de Obesitas kliniek gegaan.

Deze Blog wordt een soort dagboek over mijn ervaringen met het traject bij de obesitas kliniek, de operatie en mijn ervaringen met het nieuwe eten en sporten en de ups en downs. En hopelijk inspireer ik iemand ermee om ook de strijd aan te gaan met obesitas, en is het een openbaring voor de mensen die er niet zelf mee te kampen hebben, maar mensen kennen die te kampen hebben met Obesitas.

In ieder geval veel leesplezier gewenst!!

groetjes Joska