Een fikse tegenslag

Zo goed als het ging toen ik thuis kwam, zo mis ging het maandagavond. De hele dag voelde ik me prima, het eten ging goed, het drinken ging prima. tot aan de avond. Ik had ‘s avonds gepureerde kippensoep gegeten, dat ging goed, en om een uur of acht in de avond een beker melk. Deze viel al niet lekker. Om half tien kreeg ik plotseling pijn in mijn maagstreek. Eerst dacht ik dat het dan misschien dumping syndroom was, dus ik ging naar bed, in de hoop dat het door het liggen wat zou verbeteren. Het tegendeel was waar. De pijn werd alleen maar erger dus om half twaalf naar beneden gegaan en een pijnstiller ingenomen. Weer naar bed gegaan, maar daar werd ik misselijker en pijnlijker. Dus naar beneden en geprobeerd te spugen, wat niet lukte. Uiteindelijk om half een mijn ouders wakker gemaakt en gezegd dat ik het niet meer uithield en dat ze het ziekenhuis moest bellen. Mijn moeder natuurlijk flink overstuur, ze sprong uit bed kleedde zich aan en belde de spoedeisende hulp van het SLAZ. Die zeiden dat we meteen moesten komen. Dus mijn vader mijn broertje nog gewaarschuwd dat we naar het ziekenhuis gingen en wij in de auto.

Dat was een rit die ik echt niet nog een keer wil doen. Wat voelde ik me ellendig, elk hobbeltje en elke bocht maakte me nog beroerder en ik heb het af en toe echt uitgegild.

In het ziekenhuis aangekomen, moesten we ons melden bij een balie van de spoedeisende hulp. Dus mijn moeder zegt tegen die dame dat we gebeld hadden en dat we mochten komen. Die vrouw heel snibbig, dat ze daar niets van wist, en of dan legitimatie bij ons hadden. Nou was ik ondanks de pijn nog zo slim geweest om mijn ziekenhuiskaart mee te nemen, maar aan mijn portomennee niet gedacht natuurlijk. Nou, dat was natuurlijk niet de bedoeling. Maar we mochten in de wachtkamer plaatsnemen en dan werden we zo geroepen.

Na een minuut of vijf, wat in mijn beleving een half uur duurde, werden we de triagekamer ingeroepen. De verpleegkundige vroeg wat er was en ging mijn bloeddruk meten en temperaturen. Daarna ging ze overleggen met de arts. Deze wilde dat er een infuus werd geprikt (ja daar gaan we weer) en dat er bloed werd afgenomen. Dus de verpleegkundige ging aan het werk om een vat te vinden om bloed af te nemen, eerst in de rechterarm, daarna in de linkerarm, weer terug naar de rechterarm. Je raad het al, geen bloed af te nemen. Dat was dus een probleem. De enige optie die er dan nog was, was het aanprikken van de slagader in mijn pols. Dus dat gingen ze dan doen. Met z’n tweeën, een hield mijn arm vast, de ander ging prikken. En ik kan je vertellen, dat doet zo’n pijn, ik vergat bijna de pijn in mijn buik! Afijn, vier buisjes bloed afgenomen en dan afdrukken.

Door de problemen met het afnemen van het bloed hadden ze dan wel al bedacht dat een infuus dus ook wel een probleem zou vormen. Dus kreeg ik eerst iets voor de pijn. 50 mg Pethidine, dat is best een heftig middel, en ik deed er helemaal niets op. En meteen daarna kwamen er twee arts-assistenten om lichamelijk onderzoek te doen. Als je zo’n pijn hebt in je buik is het dus echt geen pretje als je plat moet gaan liggen en er in je buik gedrukt wordt. Wat een ellende! Na nog wat vragen te stellen, kwamen ze tot de conclusie dat ik opgenomen moest worden en dat ze in de ochtend verdere onderzoeken zouden gaan doen. Maar er moest nog wel een infuus geprikt worden want ik mocht niet meer eten of drinken. Dus een van de arts-assistenten zou het infuus gaan prikken. Ondertussen was ik door al dat gepor in mijn buik behoorlijk misselijk, en ik had steeds meer het gevoel te moeten spugen, dus ik kreeg vast een bakje. En uiteindelijk dan ook een klein beetje gespuugd.

Toen moest het infuus er nog in, eerst in mijn rechterarm, toen in mijn rechterhand, toen in de pols, toen naar de linkerarm, naar mijn linkerhand, en die zat er wel in, maar die kregen ze niet verder opgeschoven, dus dan nog maar een keer prikken in mijn pols. En die zat er dan eindelijk echt goed in. Maar met het vastplakken van het infuus tikte ze de naald uit mijn hand, die er nog in zat, en spoot daar het bloed uit, ik zag mijn moeder steeds bleker worden, want die kan daar niet zo goed tegen. Dus ik zei tegen mijn moeder dat ze de anderen maar moest bellen dat ik weer in het ziekenhuis lag, want die zouden dat wel willen weten.

Maar gelukkig na zoveel keer prikken zat er dan eindelijk een infuus in. En ik mocht naar de afdeling. Ik werd eerst naar een acute opname afdeling gebracht en ik zou in de ochtend over gaan naar de afdeling waar ik het weekend ook gelegen had. Om half vijf was ik dan eindelijk op de afdeling. Mijn ouders gingen naar huis en ik zou ze bellen zodra ik wat wist. Ik heb uiteindelijk van vijf tot zes geslapen, ik was zo moe en eindelijk begon die injectie te werken. Om zes uur werd ik wakker en was die hevige pijn eindelijk gezakt. En om acht uur kwam de chirurg langs, hij vroeg hoe het nu ging en hij vond dat hij beter me nog een keer kon opereren, zodat hij kon zien wat er aan de hand was en dan meteen het probleem kon oplossen. Dat zou dan aan het eind van zijn programma gebeuren.

Om half elf werd ik overgebracht naar de andere afdeling. Mijn ouders kwamen daar weer wat spulletjes brengen. En om half een werd ik al naar beneden gebracht voor de operatie. Gelukkig zat het infuus er nog in, dus dat scheelde weer wat geprik. Op de operatiekamer waren allemaal bekenden, die mij ook direct weer herkende en meeleefden.

Na de operatie kwam ik weer op de uitslaapkamer te liggen, wederom met behoorlijk wat pijn, alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden. Dus ik kreeg weer een heerlijke cocktail aan pijnmedicatie! En uiteindelijk om vier uur voelde ik me goed genoeg om weer naar de afdeling te kunnen. Dus de afdeling werd gebeld dat ze me konden halen, en na een half uur was er nog niemand. Dus weer gebeld, en pas om kwart voor vijf kwamen ze me halen. op de afdeling zaten mijn moeder en zus te wachten en die waren in alle staten want de chirurg had hen even over tweeën al gebeld dat de operatie weer achter de rug was. Dus ze dachten dat het helemaal mis was. Maar deze keer viel dat dus wel mee.

De chirurg was na de operatie al even langs geweest bij me op de uitslaapkamer met de mededeling dat alles er goed uit zag, dus geen reden voor bezorgdheid.

Op woensdag vroegen ze tijdens de artsenronde hoe het was. Ik uitte mijn bezorgdheid en gaf aan dat ik vanaf de eerste operatie nog geen ontlasting had gehad en of dat niet eerst op gang moest zijn voor ik weer naar huis ging. Dus ik kreeg een klysma, geen pretje, maar het werkt wel. En Movicolon, wat is dat smerig zeg, vooral omdat je het niet in een keer achterover kan kolken, maar alleen maar kleine slokjes kan nemen.

Ik voelde me die dag eigenlijk heel goed, tuurlijk, mijn buik is beurs, en die wondjes die weer opengemaakt zijn, zijn pijnlijk, maar dat is niets vergeleken bij die pijn van maandagnacht. Tijdens het bezoek zelfs met mijn moeder en broertje een stukje gewandeld.

Op donderdag mocht ik weer naar huis. Aan de ene kant ben ik daar heel blij mee, maar aan de andere kant zit de angst voor een herhaling van maandagnacht. Dus ik wilde graag de arts nog even spreken. Maar dat lukte niet voor ik naar huis zou gaan, dus die zou me dan nog bellen.

Mijn vader en mijn zus kwamen me ophalen en we gingen weer naar huis.

Hopelijk gaat het nu wel goed….we wachten het maar af!

Vrijdag 16 maart en de dagen erna

Vandaag is het zover!! Om even over zessen vanochtend togen mijn ouders en ik dan naar het ziekenhuis. Rekening houdend met de files, die er dus niet waren, dus we kwamen al om kwart voor zeven aan in het ziekenhuis, pffff!!

Op de afdeling aangekomen, werden we naar een vierpersoonskamer gebracht waar ik mijn spulletjes kon uitpakken en me omkleden in het meest sexy kledingstuk allertijden, een OK-jasje en witte sokken! Echt een toppertje!

Om half acht mocht ik al naar beneden naar de OK. Ik kreeg nog in de gauwigheid een soort luchtbandjes om mijn onderbenen, deze helpen tegen de trombose. En daar gingen we dan naar beneden. Mijn ouders mochten mee tot aan de deur van de operatieafdeling. Daar even afscheid genomen en op naar binnen. Ik heb denk ik tien minuten op de recovery gewacht alvorens ik naar de operatiekamer werd gebracht. Operatiekamer nummer acht, daar binnen aangekomen werd het een drukte van jewelste. De anesthesist probeerde een infuus te prikken, wat tot vier keer toe mislukte, zucht. De vijfde keer was scheepsrecht. een assistent die een bloeddrukband omdeed, een assistent die plakkers voor de hartslag aanbracht. Ik kreeg een plakker op mijn voorhoofd die meet of ik wel echt in slaap ben. Ik kreeg een zuurstofmasker voor en tot slot werd er een goedje in het infuus ingespoten waar ik al snel op in slaap viel. Blijft een aparte gewaarwording!

Op de uitslaapkamer kwam ik weer bij, met een enorme pijn en heel misselijk. Om dat onder controle te krijgen heb ik veel medicijnen gehad via het infuus en ruim twee uur op de uitslaapkamer gelegen, tot grote ongerustheid bij mijn ouders want die bleken meteen na de operatie al door de chirurg gebeld te zijn dat alles goed was gegaan.

Uiteindelijk kwam ik pas om twaalf uur terug op de afdeling, gelukkig niet meer misselijk, nog een beetje pijnlijk en zo suf als een konijn. Daar stonden mijn ouders bij de balie, en die waren blij me weer te zien. Van die middag heb ik niet veel meegekregen, vooral veel geslapen.

Ik mocht die dag alleen wat water drinken, zat verder nog aan het infuus. en aan het eind van de middag ben ik onder begeleiding naar het toilet gelopen. Aan het begin van de avond kwamen mijn broers en zus en mijn ouders om en om langs om te kijken hoe het met me ging. En zo ging deze belangrijke dag weer voorbij.

De volgende ochtend mocht ik beginnen met vloeibaar dieet. Dus begonnen met een beetje vla met yoghurt, wat dus niet goed viel, en ik dus zo weer aan de kant zette. Drinken ging wel goed, behalve de thee, die viel ook niet lekker, dus ook niet opgedronken.

Het was open dag in het ziekenhuis, dus mijn zus kwam met de kinderen op bezoekuur ‘s ochtends. De kinderen konden dan een rondje maken door het ziekenhuis, gips aan laten leggen, de operatiekamers zien en een circusact. Dus die hadden de tijd van hun leven.

Tijdens de lunch kreeg ik een kopje soep, dat viel wel goed en smaakte lekker. Tot twaalf uur moest ik met die luchtbandjes om mijn benen blijven liggen, die alleen voor het toilet even afgekoppeld werden. Dat stukje lopen ging goed. Wel heel irritant dat je dan elke keer moest bellen om afgekoppeld te worden voor je naar het toilet kom gaan, maar ja dat hoort erbij.

In de middag voelde ik me steeds beter, beetje soep gegeten en appelmoes en voor het diner weer een soepje. En dat valt allemaal prima. Wel zit ik na vier of vijf happen al vol. En dat is echt een rare gewaarwording. Wat ook nog wel wennen is, dat je niet mag drinken tijdens het eten. En dat je na het eten dus een half uur moet wachten voor je weer wat kan drinken. Ik heb dus altijd dorst na het eten, dus dat is nog een hele opgaaf.

Op zondag kwam de chirurg vragen of ik het zag zitten om naar huis te gaan. Na twee nachten niet te hebben geslapen door een snurkende buurvrouw, was ik er wel klaar mee in dat ziekenhuis, dus ik wilde wel naar huis. Dus om elf uur kwamen mijn broertje en mijn moeder me ophalen. We moesten eerst nog langs de apotheek voor de pijnstillers en maagbeschermers en dan op naar huis. De rit naar huis verliep nog vrij soepel, de hobbels en bobbels zijn niet fijn, maar dat is ook niet zo gek.

Thuis een heerlijk plekje op de bank met extra kussens. En de familie die om de beurt weer langs kwamen. Wat een fijne steun is dat toch!! Ze zijn elke dag bij me op bezoek gekomen en leven ontzettend mee. En kadootjes gekregen!!! Een V&D gift card en een zilveren koekoeksklok!! Zo leuk!!

Nu gaan we beginnen met het echte herstel, elke dag een beetje beter en vooral afvallen!

Bijna D-Day!

 

Zo de laatste dag van mijn oude leven is aangebroken, morgen begint mijn nieuwe leven! Wat is de tijd toch snel gegaan, ik kan het me nog bijna niet voorstellen dat ik morgen al geopereerd ga worden. Maar toch is het dan zover.

Ik moet me morgen om zeven uur melden op de afdeling. en als het een beetje meezit ben ik dan al snel aan de beurt. Maar dat horen we morgen pas als we er al zijn. Maar ze laten je toch niet om zeven uur komen als je pas later op de dag aan de beurt bent…toch? Ik ga er maar van uit dat ik niet te lang hoef te wachten.

Vandaag maar een kort dagje gewerkt, het concentratie niveau was niet al te best, om het maar netjes uit te drukken, dus ik ben vanmiddag even in het zonnetje gaan zitten in de tuin met mijn lunch, bestaande uit zo’n heerlijke shake. Maar echt veel rust heb ik niet. Dus maar alvast mijn tas gepakt, kleren uitgezocht, toiletspulletjes bij elkaar geraapt en alles in de tas gepropt.

De zenuwen zijn echt aanwezig, dus ik heb geen rust meer, en het is zo makkelijk gezegd:”ik laat het maar over me heen komen”, maar zo makkelijk is dat dus niet, dat weet ik nu wel uit ervaring.

Vanmiddag maar mijn hond verwennen met een lange wandeling, want die moet mij voorlopig even missen. Dus ik moet vast even aan damage-control doen. En haar nu alvast even verwennen. Want zij reageert nu al zo sterk op mijn zenuwen.

Dan mag ik me vanavond fijn nog even pijnigen met een spuit fraxiparine, tegen trombose. Dit moet alvast preventief voor de operatie. En voor morgenochtend heb ik een tabletje om de zenuwen wat te onderdrukken. Daar moest ik wel zelf om vragen, want tegenwoordig krijg je dat dus niet meer standaard.

En dan vanavond mijn laatste ‘normale’ maaltijd. Want na de operatie kunnen we niet meer zoveel eten als nu, en sowieso moeten we dan de eerste tijd op vloeibaar en de gepureerd prak. Dat zal wel even wennen zijn, wat zal ik het kauwen gaan missen de komende tijd.

Maar genoeg klaagzang, ik weet waar ik het voor doe, en die gedachte houdt me op de been. En ik kijk er dan ook zeker naar uit.

Dus voor nu zeg ik even gedag, zodra ik weer een beetje bij ben gekomen, en weer een beetje normaal kan zitten, volgt mijn verslag van de opname in het ziekenhuis.

Ik zeg: tot in mijn nieuwe leven!!!

de zesde sessie

 

En dat was alweer de zesde sessie, voor mij ook meteen de laatste van het voortraject. Wat is de tijd weer omgevlogen! Ik kan het me bijna niet voorstellen dat ik volgende week om deze tijd waarschijnlijk al geopereerd ben, of nog op de operatietafel lig. De zenuwen zijn inmiddels flink aanwezig, niet zozeer voor de operatie zelf, daar merk ik toch niets van, maar meer voor daarna, zal het allemaal wel goed gaan, met het eten en het drinken, en hoe zal het allemaal voelen, en hoe gaat  het met het afvallen. Maar dat moeten we toch maar afwachten, want ik kan nog steeds niet in de toekomst kijken he!

Maar goed, bij de obesitaskliniek begon de dag een beetje rommelig. We hadden een sessie met de psycholoog, maar daar kwam de diëtiste bij omdat we haar vandaag eigenlijk niet zouden hebben maar ze had beloofd voor ons de voedingsrichtlijnen voor na de operatie uit te delen. Dus dat kwam ze doen, en ze kwam vertellen dat ze in het vervolg niet meer onze groep gaat begeleiden omdat ze in Amsterdam gaat werken. De diëtiste van de vorige keer neemt voortaan onze groep over. De richtlijnen gaan over de eerste dagen na de operatie. We moeten dan vijf dagen echt vloeibaar eten. Daarna mogen we over op normaal eten, maar dan gepureerd. Dit tot drie weken na de operatie. Verder wordt er in beschreven hoe je moet eten, langzaam, niet drinken tijdens het eten, kleine hapjes enzovoorts. Ook hebben we de richtlijnen gekregen voor als we na de operatie weer ‘normaal’ voedsel mogen eten. Welke producten we dan mogen gebruiken en de hoeveelheden. Dus deze papieren worden voorlopig zeer heilig voor mij.

De rest van de sessie hebben we gesproken met de psycholoog over het 5G schema. de vijf G’s staan voor: Gebeurtenis, Gedachten, gevoelens, gedrag en gevolgen. We moesten een gebeurtenis in gedachten nemen, die in kleine mate vervelend was. geen grote dingen, maar meer kleine ergernissen. Bijvoorbeeld: Je loopt in de stad en je ziet een collega en die groet jou niet, irritant! Welke gedachte heb je daar dan bij? Mijn eerste gedachte zou zijn, wat heb ik nou weer verkeerd gedaan, waarom groet ze me niet. Wat voor een gevoel geeft mij dit? Ik ben dan boos, teleurgesteld, verdrietig. Welk gedrag bewerkstelligt dit bij mij? Ik zeg die collega voortaan ook geen gedag meer, wordt daar een beetje opstandig van. Welke gevolgen heeft dit dan? Ik ga die collega uit de weg, voel me er verdrietig onder, maar er wordt niet over gesproken.

Ik denk voor menigeen wel herkenbaar, of niet? Maar wat moeten we hier nu mee? Als je even terug gaat naar die gedacht die ik erbij heb, dan heb ik dus al ingevuld dat die collega mij niet wil zien en groeten. Dit is dus een aanname die ik doe. Voor het zelfde geld heeft ze mij helemaal niet gezien, en is er dus niets aan de hand. Als ik dus bedenk dat ze me gewoon niet gezien heeft, scheelt mij dat een heleboel ellende. Ik hoef niet rot te voelen, ik ben niet boos, teleurgesteld of verdrietig. En de relatie met mijn collega wordt verder niet verstoord. Om er op deze manier mee om te proberen gaan is voor met name de emotie eters een goede tip. Want van al die nare emoties, verdriet, teleurstelling en boosheid, gaan we weer eten, snoepen etc.. en dat moeten we zien te voorkomen. Dus daar gaan we aan proberen te werken. Sowieso scheelt ons dat heel veel onnodige frustraties, toch?

Vervolgens hadden we een sessie met de arts. Dit is de eerste keer dat we de arts weer zagen na de kennismaking in de eerste sessie. Vandaag krijgen we de uitslag van het bloedprikken en we konden onze vragen stellen. Mijn bloedonderzoek vertoonde niet veel rare dingen. Ik heb een tekort aan vitamine D, wat blijkbaar bij alle mensen met obesitas voorkomt, ze hebben alleen nog geen idee hoe dat komt. Verder geen rare dingen dus. We hebben het even gehad over hoe het met medicijngebruik zit. Ik gebruik bijvoorbeeld als ik hoofdpijn heb altijd ibuprofen. Dat is na de operatie dus uitgesloten. Dat wist ik dus niet. Dus ik moet nog even paracetamol in huis halen. Daarnaast moeten we na de operatie starten met vitamine supplementen. En dat zijn weer niet de gewone, die je bij de drogist koopt. Nee, dat moeten weer speciale zijn van FIT FOR ME. Ook moeten we calciumtabletten gaan gebruiken en het eerste half jaar ook nog maagbeschermers. Dus we moeten de apotheek weer leegtrekken.

Tot slot weer een sessie met de bewegingsdeskundige. Met hem hebben we gekeken naar onze succesmomentjes van de afgelopen week. Dus hoe het ging met onze voorgenomen beweegmomenten. Nu loop ik netjes elke dag een kwartier. En ik ben vandaag zelfs weer eens op de fiets gegaan naar de winkel!

Verder hebben we gekeken naar de oefeningen voor de extra beweging. Dit gaan we doen volgens de methode van Tabata. Deze Japanse meneer heeft een 4 minuten regel waarbij je elke keer 20 seconden beweegt en 10 seconden rust. en dat dan dus 8 keer achter elkaar. Dit hebben we geoefend. Met een hele simpele beweging, je opdrukken op de armleuningen van de stoel. dus gewoon gaan zitten in de stoel en je armen gebruiken om je omhoog te drukken. Simpeler kan niet toch? Dit doe je 20 seconden, dus omhoog drukken, laten zakken en dat zo vaak als je kunt in de 20 seconden. En ik kan je vertellen, dat is nog best zwaar!

Verder hebben we een lijst gekregen met mogelijke oefeningen die je gewoon thuis kan doen om je spieren op te bouwen. Dus daar gaan we na de operatie rustig aan beginnen. Hij drukte ons wel op het hart om een schema te schrijven voor jezelf waarin je beschrijft welke dagelijkse en extra beweging je gaat doen voor hoe lang en hoe je dit wilt gaan opbouwen. Dus daar ga ik deze week nog mee aan de slag.

Dat was het weer voor vandaag, en nu gaat het echte aftellen beginnen, nog zes dagen en dan is het zover!

Wetenschappelijk onderzoek SLAZ

 

Vorige week werd ik gebeld door een co-assistent van het SLAZ. Hij vroeg of ik mee wilde doen aan een onderzoek naar het functioneren van de allerkleinste bloedvaatjes van de handen en het verbeteren van deze functie na de operatie. Daarnaast wordt er ook gekeken naar mijn energiehuishouding door middel van een glucose tolerantie test. Als ik mee wilde doen aan dit onderzoek mocht ik geen last hebben van een te hoge bloeddruk en geen diabetes hebben. Nu wil het toeval dat ik van beide geen last heb, dus ik kon een goede kandidaat zijn.

Als ik mee wil doen, moet ik 2 keer voor de operatie en 3 keer na de operatie voor een aantal uur naar het ziekenhuis. Dus we hebben telefonisch meteen een aantal data afgesproken, 2 weken voor de operatie, de week voor de operatie, 2 weken, 4 weken en 8 weken na de operatie. Dus ik ben voorlopig weer onder de pannen.

Dus vandaag was het dan de eerste afspraak, allemaal een beetje kort dag nog voor de operatie aangezien deze vrijdag over een week al is, maar dat mocht van de onderzoekers. Stipt om 8 uur was ik aanwezig, nuchter en wel, mocht niet eten en alleen wat water drinken. Ik werd verwelkomt door een erg jong uitziende co-assistent. Maar dat maakt niet uit. Eerst moest er een infuus geprikt worden. Nu ben ik absoluut niet makkelijk te prikken, dus dat is dan al een hele uitdaging. Maar uiteindelijk zat er nog vrij snel een infuus in, wel op een rot plek, precies op het botje van mijn pols aan de kant van mijn duim. Het infuus werd aangesloten, en vervolgens ging we verder met het andere onderzoek.

Hiervoor werden er 3 plakkers op mijn hand/onderarm geplakt. Eentje op mijn onderarm die een continu meting deed van de beweging van de bloed vaten en de ‘flow’ van het bloed door mijn vaten. De volgende werd ongeveer op mijn pols geplakt, deze is voor de stroom die gebruikt wordt voor de metingen. de laatste werd op mijn wijsvinger geplakt, hieronder werd eerst beetje medicijnen op aangebracht, een vaatverwijder(Acetylcholine) en er werden aan de laatste 2 plakkers elektroden bevestigd.

Tijdens het onderzoek mocht ik mijn hand absoluut niet bewegen. En dat is nog best lastig kan ik je vertellen, want juist als het niet mag dan begin je te trillen. Maar goed. Elke minuut ging er een klein stroomstootje door mijn vinger naar mijn pols en dan werd er op de computer een meting gedaan. Na 7 stroomstootjes van 10 seconden werd de plakker van mijn wijsvinger gehaald en kwam er een plakker met een ander medicijn(Sodium Nitro Prusside) op mijn middelvinger, en vervolgens werden de elektroden weer bevestigd. En nu kwam er 7 keer een iets sterker stroomstootje van 20 seconden van mijn vinger naar de pols. Die eerste voelde ik niet, maar bij die tweede serie voelde ik de hele tijd prikkelingen door mijn hand gaan en af en toe een onwillekeurige beweging door mijn vinger. Een hele rare gewaarwording kan ik je vertellen. Na 10 minuten was dit onderzoek klaar, de plakkers werden verwijderd en die arm was weer vrij.

Nu werd er uit het infuus bloed afgenomen, 5 buisjes. Vervolgens kreeg ik suikerwater te drinken, zo zoet dat je vullingen bijna uit je kiezen springen. En dat op je nuchtere maag.

Vervolgens werd er elke 25 minuten bloed afgenomen uit het infuus. de eerste keer ging dat nog vrij makkelijk maar daarna wilde het bloed niet meer zo stromen. dus moest ik de hele tijd tijdens het bloed afnemen mijn vuist dichtknijpen een soort pompende beweging maken, anders wilde het bloed niet stromen. Tussendoor zat ik lekker op een bed een boek te lezen, dus op zich ging de tijd wel snel.

Wie weet hoe veel mensen we met dit onderzoek weer kunnen helpen. Daar doen we het voor toch? En voor die vergoeding die er tegenover staat natuurlijk!!

Dus maandag gaan we maar weer. En dan is het al snel vrijdag en dat is D-DAY!!!

de vijfde sessie

 

En zo was er al weer een week voorbij. Gisteren alweer de vijfde sessie. En ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet zo veel zin in had. Niet dat het niet gezellig is en dat we niet ontzettend veel leren, maar dat heeft meer te maken met het feit dat het nu allemaal zo snel gaat. En dat het naast het werken ook ontzettend druk is. Nog 2 weekjes en dan is de operatie al weer achter de rug. Eerlijk gezegd beginnen de zenuwen nu toch wel te komen. Ik ben er niet eens heel bewust van, maar aan allerlei kleine dingen begin ik het nu wel te merken.

Bij de kliniek aangekomen bleek dat iedereen een beetje een off-Day had. Beetje spanning in de lucht en de tranen erg dichtbij. Wat is het fijn dat er in deze groep een veilige sfeer bestaat dat iedereen er ook over durft te praten. Dat doet mij echt goed.

We begonnen de ochtend met een sessie met de diëtiste. Onze eigen diëtiste was er niet, dus we hadden een vervangster. Dat maakte het wel wat lastig, want we kenden haar niet en zij wist niet wat wij de afgelopen keren hadden behandeld. Het bleek dus dat we niet helemaal het schema hadden gevolgd, maar de onderdelen een beetje hadden gemixt. Niet erg natuurlijk, maar voor een invaller wel heel onhandig. We hadden vorige week te horen gekregen dat we iets mee moesten nemen wat we heel erg lekker vonden. Dus ik had stroopwafels meegenomen. Dit had te maken met mindfulness eten. Of te wel bewustwording van wat we eten. We kregen een vragenlijst die we moesten invullen tijdens het nemen van een hapje van wat we bij ons hadden. Dat is raar hoor, datgene eten wat je anders stiekem eet, daar voelde ik me schuldig bij, en het is dan moeilijk om dit in de groep te doen. Maar het scheelt, iedereen moest dat eten. Dat helpt een heleboel. Dus daar zaten we dan, iets eten wat we allemaal erg lekker vinden, water liep in die bekkies.  En dan bedenken wat we proeven, ruiken, zien. Hapje lang in de mond houden, snel eten, bewust eten. En dan de verschillen waarnemen. Wat doet het met je. Dus een hele aparte sessie eigenlijk, want we worden aangezet tot het eten van slechte dingen! Vervolgens vroeg zij aan ieder afzonderlijk of we al plannen hadden gemaakt hoe we het na de operatie wilden gaan doen qua eten. Dus op het werk, hoe plan je je eetmomenten in. Ik heb aangegeven dat ik daar al erg over na heb gedacht en dat ik geen pauzes heb maar voor elke 2 uur eten mee neem in kleine bakjes en dat dit op mijn werk goed te doen is om tussendoor te eten. Ik bemerkte dat ze verbaasd was dat de meeste van ons al een plan hadden en daar was ze erg enthousiast over!

Vervolgens hadden we een sessie met de psycholoog. Zij vroeg ons direct hoe we het vonden om de oefening met de diëtiste te doen, wat voor gevoelens dit losmaakte. Dus we hebben gepraat over het schuldgevoel. Vervolgens hebben we het gehad over hoe het zit met de opvang van de mensen in moeilijke periodes. Vorige week waren er bijvoorbeeld wat tranen gevallen en of ze dan deze mensen opbellen om even te horen of het wel weer gaat. Dit was dus niet gebeurt. En wij wilden eigenlijk weten of dit wel eens gebeurt en of er ook gekeken word naar de non-verbale communicatie van de verschillende groepsleden. Ik geloof dat we de psycholoog een beetje van haar stuk brachten, dit had ze duidelijk niet verwacht. Tijdens het gesprek werden er een aantal mensen dan ook weer emotioneel. Daar ging ze dan wel op in, maar we kregen niet echt een antwoord op onze vraag. Jammer, maar wel een beetje begrijpelijk, ik denk dat ze dit eerst met de anderen wilde bespreken. Dus we gingen verder met de sessie. Daarbij hebben we gesproken over wat ons toekomstbeeld is. Dus wat willen we volgend jaar om deze tijd weer kunnen doen, wat we nu niet kunnen door ons overgewicht. Dit is dan ook ons huiswerk voor de komende week.

Tot slot hadden we een sessie met de bewegings-deskundige. Bij hem hadden we vorige week een emo-moment. Dus de vraag die we aan de psycholoog hadden gesteld, hebben we ook aan hem voorgelegd. En het bleek dat ze daar inderdaad even kort over hadden gesproken. En hij gaf aan dat het inderdaad de bedoeling is om mensen ook tussendoor even apart te nemen of te bellen als ze bemerken dat het niet lekker gaat. Hij gaf ook aan dat hij over vorige week niet het als dusdanig had ingeschat dat het nodig zou zijn om even een belletje te doen naar de desbetreffende personen. Voor mijn gevoel is het onderwerp goed opgepakt en doorgesproken, we hebben ook met elkaar goed gesproken erover en mekaar echt op kunnen beuren en getroost waar dat nodig was. En dat vindt ik heel bijzonder in een groep die elkaar net 5 weken kent, en dan op zo'n fijne manier met elkaar om kunnen gaan en er voor mekaar zijn. Wauw!

Vervolgens hebben we het gehad over of we hebben geoefend met ons bewegingsschema. Ik had dit netjes gedaan de afgelopen week. 15 minuten lopen in plaats van mij forceren en langer te lopen. Dus ik heb dit verteld en ik was er enthousiast over. Ik kreeg hier complimenten over en probeer dit vast te houden. Voor de komende week moeten we proberen een schema op te stellen om het bewegen iets uit te gaan breiden. Dus daar ga ik eens over nadenken.

De hele dag ging het mij eigenlijk wel goed, ik heb juist anderen getroost en ondersteund en ik had nergens last van tot ik naar huis ging. Toen hakte het bij mij in eens erin. Het besef dat het een hele strijd is geweest, dat ik nu eindelijk die stap heb genomen, maar dat dit ook heel veel impact heeft op mijn leven, nu maar ook straks. En dat de datum van de operatie nu toch wel heel dichtbij komt. Dus de zenuwen beginnen echt te komen. Ik kan ze niet meer wegstoppen nu, normaal ben ik daar namelijk heel goed in, maar dat is nu wel klaar. Dus ik verwacht de komende tijd meer emo-momentjes.