Ups en Downs

 

Inmiddels ben ik 9 maanden verder na de operatie. En ik kan wel stellen dat er een behoorlijke verandering heeft plaatsgevonden. Inmiddels ben ik ruim 37 kilo lichter en 5 kledingmaten kleiner. En ik kan eerlijk bekennen dat ik nooit had verwacht dit resultaat tot zover te behalen. Tuurlijk, wel gehoopt, maar dat deed ik bij elke poging om af te vallen, dromen en hopen dat het deze keer wel zou lukken.

Maar nu is het dan toch al zover gekomen, maar wel met wat ups en downs, zeker de laatste tijd. En met name van de downs ben ik toch wel zeer onder de indruk, dit had ik nooit van mezelf verwacht. Een aantal weken geleden zat had ik het vooral erg moeilijk met mezelf. En niet eens op het gebied van eten, dat is nog het meest vreemde. Datgene wat altijd een groot punt in mijn leven was, het eten, was nu niet zo’n issue. Waar ik het meest last van heb is het feit dat ik niet inzie wat voor een grote vorderingen ik inmiddels al heb doorgemaakt. Ik zie mezelf nog steeds als die dikke persoon. Vraag me niet waarom, maar in mijn hoofd zie ik niet wat mijn ogen eigenlijk zien in de spiegel en op foto’s. En dus kan ik niet genieten van het resultaat. En dat maakt dat ik echt in een dip zat. En dan duren 3 weken heel lang. Want dat is de tijd die tussen elk bezoek aan de obesitas kliniek zit. En als je die 3 weken dan ook nog niet af valt, dan kan ik je vertellen, dan voel je je nog lamlendiger. Ik wilde die weken het liefst in mijn bed blijven liggen. Maar helaas, dat kan dan weer niet.

Het gekke is dat iedereen in mijn omgeving juist zoveel complimenten geeft. En dat waardeer ik enorm, en dat geeft me ook wel een trots gevoel, maar als je het zelf dan niet kan inzien is dat zo frustrerend.

En op de vrijdag dat we dan weer naar de obesitas kliniek reden, zegt die lieve schat waar ik samen mee rij, exact het zelfde, “waarom kan ik er nu niet van genieten en gelukkig zijn?” Hoe bizar is dat. Dus op de kliniek aangekomen hebben wij ons gevoel meteen geuit. En verrassend genoeg, deelde de meesten dat gevoel met ons. Zou het dan toch te maken hebben met de fase waar we nu inzitten.

Het eerste snelle afvallen is nu wel achter de rug, ons lichaam begint te wennen aan de nieuwe eetgewoontes, en we moeten het nu hebben van ons doorzettingsvermogen, sporten en nieuwe levensstijl. En dat is wennen en een behoorlijke aanslag op onze emoties en geestesgesteldheid, dat kan ik je wel vertellen.

Dus we zijn het gesprek aangegaan met de psycholoog, want hoe moeten we hier nu mee omgaan en hoe kunnen we dit omzetten zodat we weer verder kunnen en sterker worden? Ook zij bevestigde dit gevoel, het komt bij de meesten wel voor in deze fase. En wat werkt er nu beter dan te kijken naar welke doelen we al behaald hebben van ons lijstje. En hoe fijn is het om meer dan de helft van de doelen als behaald te kunnen bestempelen. De bevestiging dat je niet de enige bent is al een hele opluchting. En de steun die ik van de anderen krijg is fenomenaal en die ik aan de anderen kan geven helpt ook enorm.

Vervolgens gaf ze aan dat het hoog tijd werd om weer een foto van ons te maken en die te vergelijken met de foto van voor de operatie. Dus na de sessie heb ik weer een foto laten maken in een rokje (maat 48!!!!) en die op mijn facebookpagina gezet. De reacties waren overweldigend! En dat geeft dan toch weer een goed gevoel.

Maar dat sporten, dat is toch wel een lastig punt. Ik bedoel, neem nu dat wandelen, zo’n grote uitdaging als dat was voor de operatie en vlak daarna, zo makkelijk en simpel is het nu. Dus hoe ga ik het dan nu verder aanpakken, want ik wil natuurlijk wel blijven afvallen. Dus van de bewegingsdeskundige hebben we een nieuw behoorlijk pittig trainingsschema gekregen. En daar ben ik meteen mee gestart, een hele uitdaging kan ik je zeggen. Ik probeer om de dag te sporten nu, wat soms nog wel lastig is, zeker als ik in de nachtdienst zit, maar het feit dat het schema maar een kwartier per keer inneemt dat is een stuk beter vol te houden dan elke dag naar de sportschool te moeten gaan (zo niks voor mij!).

Ik voel nu spieren waarvan ik het bestaan nog niet eens wist! En dat voelt goed! Ik kan dus met zekerheid zeggen dat het gaan naar de obesitas kliniek en praten met mijn groepsgenoten echt helpt om uit een dip te geraken.

Het is zo goed om omgang te hebben met mensen die in het zelfde schuitje zitten, ze hebben aan een half woord genoeg om te begrijpen waar ik mee zit, en andersom geld het zelfde. En vooral nu merk ik heel sterk dat we hetzelfde meemaken op hetzelfde moment en dan hetzelfde erbij voelen. Dat is echt heel bijzonder.

Maar al met al bestaan de afgelopen 9 maanden vooral uit juichmomenten hoor! Van de zomer bijvoorbeeld op vakantie geweest naar Spanje, met het vliegtuig, en voor het eerst geen verlengstuk hoeven vragen voor de riem, maar deze kunnen vastklikken en nog aan kunnen trekken ook, wel 20 cm over zelfs! Juichmoment!!

Naar een terras gaan en gewoon kunnen gaan zitten in de stoel, zonder klem te komen zitten! Juichmoment!

Kleding krijgen in maat 48, en terwijl je het niet verwacht, toch de rits en knoop dicht kunnen krijgen! Juichmoment!!

Dus voor mij blijven de Ups van doorslaggevend belang, en voor iedereen die in een down zit, laat de Ups je houvast zijn, die trekken je er doorheen, en blijf praten met elkaar, want dat heb je o zo nodig!

4 maanden na de operatie

 

Inmiddels zijn we vier maanden na de operatie, de tijd die vliegt! Gisteren weer naar de obesitas kliniek geweest. Het is zo ontzettend leuk om alle anderen weer te zien, en te zien dat iedereen zo goed afvalt en er zo goed uitzien. Dat is voor mij een steun om ook lekker door te gaan.

We begonnen de dag met de diëtiste, we hebben het gehad over vitamines, welke je het beste kan gebruiken en dat we ons bloed moeten laten controleren, met name op de vitamine B12, B11 en vitamine D en op ijzer. Dus dat gaan we volgende week maar weer even laten doen. Ben benieuwd of ze me nu wel kunnen prikken, dat was natuurlijk altijd een probleem.

Daarna moesten we weer een aantal vragenlijsten invullen. Een vragenlijst over sporten en beweging, dat was leuk om in te vullen omdat ik daar nu veel beter in ben, dus daar zag ik een enorme verbetering in met voor de operatie.

De andere vragenlijst ging over eetgewoontes, en zo logisch als die lijst was voor de operatie, zo stom kwam die nu over. Vragen zoals eet je meer dan je leeftijdgenoten, en eet je meer als je iets lekker vind, die gaan natuurlijk niet meer op, dat is logisch want dat past toch niet! Maar voor de obesitaskliniek is het een goede meting om te zien of de problemen die we hadden afnemen. Anders moeten ze daar actie op ondernemen.

Vervolgens werden we gewogen en gemeten. Dat is toch altijd weer een spannend moment, wat zegt de weegschaal daar? Vooral omdat niet alleen je gewicht wordt gemeten maar ook je vetpercentage en je vocht etc.. En gelukkig was ik 7 kilo puur vet kwijt geraakt in 8 weken tijd. Dus een teken dat het echt goed gaat. Ook 5 cm in buikomvang, zomaar weg!!

Helaas was de bewegingsdeskundige ziek, dus eindigde de dag wat vroeger dan normaal. Maar we zijn weer naar huis gegaan met weer wat meer kennis.

Nu ben ik in totaal dus 25,5 kilo afgevallen en ik voel me supergoed, ik kan weer zoveel meer. Ik ben niet meer kortademig als ik de trap op loop, ik kan weer stoeien met mijn neefjes en nichtjes. Ik kan weer normaal lopen en fietsen. Ik heb zelfs in juni de avondvierdaagse gelopen!! dat had ik een half jaar geleden echt niet voor mogelijk gehouden, en nu heb ik het toch maar mooi gedaan!!

Het eten en drinken gaat ook goed, op de appels en peren na kan ik alles weer eten. In de appels en peren zit waarschijnlijk een stofje wat ik echt niet kan verdragen, dus dan eten we die maar niet.

Vorige maand voor het eerst kleding gekocht, en ik kon gewoon maat 50 aan, in plaats van maat 56! En dat voelt zo goed!! dus op naar maat 46!

Dus we gaan lekker zo door en ik bouw het sporten op en bouw de kilo’s verder af!!

11 weken na de operatie.

 

Het is al weer even geleden dat ik een stukje heb geschreven, het is ook best druk, weer aan het werk full-time, daarnaast veel sporten. Dus het valt niet mee om dan ook nog even de tijd te nemen om te schrijven hoe het allemaal gaat.

Maar ik kan jullie vertellen dat het goed gaat, tuurlijk, af en toe heb ik echt wel last van een rotdag, of een moeilijke periode. Dat zal ook wel zo blijven, maar over het algemeen gaat het echt lekker.

Sinds een week of 3 ben ik weer full-time aan het werk, en dat valt nog niet mee. Het plannen van wat ik dan ga eten en dat allemaal mee nemen, en tijdens mijn werk ook even de tijd nemen om te eten, wat best lastig is als de telefoon weer gaat, dus dat heeft nog steeds heel wat voeten in de aarde. Ik wordt er wel steeds makkelijker in om dingen te verzinnen die ik wel makkelijk mee kan nemen en wat makkelijk te eten is. Want als mensen 112 bellen willen ze natuurlijk wel meteen iemand aan de telefoon, en niet even in de wacht gezet worden omdat ik mijn mond nog leeg moet eten of zo. Dat kan natuurlijk niet!

Het inplannen van het sporten, wat ik elke dag wil doen, vergt ook nog wel wat moeite. Ik werk natuurlijk onregelmatige diensten. En daarnaast wil ik elke dag in ieder geval een half uur lopen, als ik vrij ben een uur. Daarnaast doe ik nu elke dag push-ups, sit-ups en squads. Ook ga ik elke week een uurtje zwemmen samen met een mede-NOKker. En ik wil ook nog 2x per week een stuk fietsen als het enigszins kan. Dus dat vereist een nogal strakke planning. Dus ik schrijf me helemaal suf in mijn agenda om dat allemaal voor elkaar te krijgen.

Het lopen gaat tegenwoordig zo goed dat ik volgende week met mijn neefje de avondvierdaagse ga lopen. Dat houdt in dat we elke avond 5 kilometer gaan lopen. Ik heb er zin in!

Dus al met al gaat dat prima. Qua eten mag ik ook niet klagen. Ok, ik kan appels en peren niet eten, dat vind ik wel jammer, maar ik wordt er zo misselijk van, dat de arts heeft aangegeven dat ik dat beter even kan laten staan. En met de warmte van afgelopen week ging het eten ook niet zo lekker, maar wie heeft er nou zin in eten met dat warme weer, ik niet. Geef mij maar lekker veel te drinken, dan kan ik het wel zonder eten, dat is altijd al zo geweest.

Ik heb wel af en toe nog van die lekkere trek momenten. Dan moet ik iets snoepen en dan moet ik erg opletten dat ik niet op zoek ga naar de slechte dingen. En ik vind het ook nog moeilijk als de anderen lekker aan een biertje zitten, dat ik dan een glas water moet drinken. Dus ik ben nog op zoek naar iets lekkers om te drinken wat niet slecht voor me is. Alle tips zijn welkom.

Maar de weegschaal blijft mijn grootste vriend. de teller staat inmiddels op –21 kilo. Dus daar ben ik heel tevreden over. Het is wel apart dat op bepaalde gebieden van mijn lichaam dit beter te merken is dan op andere. voor mijn bovenlichaam ben ik al een aantal kledingmaten kwijt, van 58 naar 52. Van mijn benen kan ik dat nog weer niet zeggen. Ik krijg maat 52 wel dicht, maar dat ik nou zeg dat het lekker zit, nee, mijn bovenbenen zijn dan net van die ingesnoerde worstjes. Dus daar moeten we nog even op trainen geloof ik.

Maar hier even een foto van het verschil, wat toch al wel zichtbaar is:

Dus we gaan lekker door!.

Op advies heb ik trouwens nog een goed boek gelezen over de obesitas kliniek. Dus voor wie wil:

“Afvallen en opstaan” van Wieke Biesheuvel.

Binnenkort weer meer berichtgevingen van mijn kant!

6 weken na de operatie

 

Wat vliegt de tijd! al weer 6 weken voorbij sinds de operatie. En ik kan jullie vertellen dat het goed met me gaat! Inmiddels is de eerste 15 kilo eraf (bijna 16!). En ik begin dat echt te merken. Alles gaat steeds iets makkelijker. En dat had ik niet verwacht eerlijk gezegd.

Bijvoorbeeld: voor de operatie kon ik net 15 minuten wandelen en dan moest ik stoppen omdat ik pijn in mijn enkels en rug kreeg. Nu kan ik met gemak een half uur lopen en als ik me nog wat meer inspan zelfs een uur! En dat voelt zo goed.

En dat ik zover kan lopen, is natuurlijk ook goed voor mijn conditie en beweging. Want dat is nu een heel belangrijk onderdeel van mijn leven. Ik ben nu elke dag aan het wandelen, in ieder geval een half uur en als het kan een uur, de hond is daar ook heel blij mee! Daarnaast doe ik 5x per week mijn push-ups, sit-ups en squads. Ik zit inmiddels op zo’n 60 keer per onderdeel en dat neemt elke dag toe. En daarnaast ga ik samen met een mede-GBP-er 1x per week baantjes zwemmen. Daar zijn we gisteren mee begonnen, en dat viel tegen! toch 18 baantjes gezwommen, en dat staat gelijk aan een halve kilometer. En nu natuurlijk spierpijn in mijn schouders armen en bovenbenen. Maar we weten waar we het voor doen!

Dus dat sporten zit wel goed. Het eten gaat op zich ook goed. Het is zo’n aparte gewaarwording dat ik zo snel vol zit. Na 1 boterham, waar ik dan een half uur over doe, zit ik al vol. Maar dat is natuurlijk ook de bedoeling! Ik eet nu 6 tot 8 keer per dag om aan mijn voedingsbehoefte te voldoen, daarnaast gebruik ik nog maagbeschermers en hoge dosis vitamines. En daarnaast moet ik  anderhalve liter drinken, nu is dat geen probleem want ik heb altijd dorst. Wat ik wel een moeilijk vind, je mag niet direct drinken na het eten en tijdens het eten al helemaal niet. En dat is heel vervelend als je dat altijd gewend was. Het mag niet omdat je je maag dan te snel leeg spoelt, waar je weer klachten van krijgt, dus ik begrijp wel waarom het niet mag, maar  makkelijk vind ik het niet.

Maar ik ben wel blij dat de weegschaal laat zien waar ik het voor doe, en de centimeters ook. Sinds vorige week kan ik weer een spijkerbroek aan die ik al 3 jaar niet aan heb kunnen doen! En dat geeft een enorm goed gevoel!

Inmiddels ben ik ook weer begonnen met werken, ik ben nog niet op volle sterkte, maar daar ben ik wel bijna aan toe. Hoewel ik nog erg moe blijf, wil ik ook weer lekker mijn normale leven oppakken, en daar mijn nieuwe levensstijl in kunnen verwerken.

Dus al met al ben ik heel tevreden over hoe het gaat, gelukkig nog niet de dumping klachten gehad, wil ik ook liever niet meemaken, en ik kan goed afblijven van de dingen die slecht voor me zijn. Dus we gaan lekker zo door. En ik ben elke dag weer blij dat ik voor de operatie heb gekozen!

drie weken na de operatie

 

Vandaag is het drie weken geleden dat ik de operatie heb ondergaan. Al met al is het me niet echt meegevallen, mede door die tweede operatie natuurlijk. Maar nu gaat het dan toch elke dag een beetje beter.

Het is zo raar om de hele dag eigenlijk met eten bezig te zijn, elke twee a drie uur moet ik wat eten. We hebben een lijst gehad met wat we moeten eten en welke hoeveelheden, maar dat krijg ik echt nog niet op. Ook dat is een hele rare gewaarwording! Voor de operatie zou ik daar nooit genoeg aan hebben en nu, nu denk ik bij elke maaltijd, jeetje wat veel, dat krijg ik nooit op. Wie had dat gedacht!

Het volgende zouden we moeten eten:

2-3 sneden volkoren brood

1-2x magere vleeswaren

1-2x kaas 30+

klein beetje dieethalvarine

75-100 gram vlees, vis, kip of vleesvervanger

100-150 gram groente

1-2 aardappelen of 1 opscheplepel rijst of pasta

1 eetlepel bak-en braadproduct

4 bekers melk (=600ml)

2 porties fruit

en in totaal 1500 ml vocht (incl.. de melkproducten)

 

Daarnaast moeten we maagbeschermers gebruiken en vitaminesupplementen. En nee, niet de gewone van de drogist, nee, natuurlijk een hele dure via het internet, want anders krijg je niet genoeg vitamines binnen.

Zoals ik al zei, het bovenstaande krijg ik nog niet op, ik zit nu op ongeveer de helft, misschien iets meer. Het verschilt ook nog eens per dag.

Bijvoorbeeld gisteren, ik begon de dag met een beetje yoghurt met daarin banaan in stukjes. Dat ging goed, ik doe er dan ook een half uur over, maar dat is alleen maar goed. Daarna moest ik voor controle naar het ziekenhuis, dus dan loop ik al een eetmoment mis. Met de lunch heb ik een volkoren boterham met beenham en een beetje dieethalvarine gegeten. Om drie uur een halve appel, die vervolgens niet goed viel, veel pijn erbij en het gevoel te moeten braken. Zo fijn :-(.

‘s Avonds stukjes kipfilet met zilvervliesrijst en roerbakgroente. Na een paar hapjes, veel pijn, misselijk. Dus niet verder gegeten. En om negen uur ‘s avonds dan nog een volkoren beschuitje met 30+ kaas, omdat ik anders ‘s nachts naar word omdat ik te weinig heb gegeten deze dag.

Nou was het gister natuurlijk extreem, dat het eten gewoon niet lukt. De meeste dagen gaat het eigenlijk wel goed, behalve de melkproducten, daar heb ik vaker last van.

Gelukkig kan ik met gemak die anderhalve liter drinken op. Veel water en allerlei smaakjes thee doen wonderen. En soms een glas water met wat appelsap light erdoor om even een ander smaakje te hebben.

Gister dus bij de chirurg geweest voor controle. De wondjes zijn dicht, dus ik mag mijn beweging/sport gaan uitbreiden. Ik mag weer zwemmen en beginnen met buikspieroefeningen, de rest deed ik al. Vooral veel wandelen, ik loop dus nu al een half uur zonder pijn te krijgen. Daarna ben ik wel moe, maar voldaan. Mijn conditie is nog niet zoals die hoort te zijn, maar daar werken we aan.

En wat is dan het resultaat?

Vandaag op de weegschaal gestaan en de eerste 12 kilo zijn eraf! Dat betekent dat ik nu nog 139 kilo weeg.

En de centimeters gaan ook goed.

Borstomvang 7 cm eraf

Bovenbuik 6 cm eraf

taille 10cm eraf

heupen 7cm eraf

bovenbenen 8 cm eraf.

Dus dat gaat de goede kant op!!

En dan ben ik toch wel heel blij dat ik de beslissing heb genomen om de operatie te laten doen. En ook best een beetje trots op mezelf!

Volgende week gaan we weer naar de obesitaskliniek voor een sessie met de diëtiste, dus ik maak alvast een vragen lijstje, en volgende week horen jullie me wel weer!

Een fikse tegenslag

Zo goed als het ging toen ik thuis kwam, zo mis ging het maandagavond. De hele dag voelde ik me prima, het eten ging goed, het drinken ging prima. tot aan de avond. Ik had ‘s avonds gepureerde kippensoep gegeten, dat ging goed, en om een uur of acht in de avond een beker melk. Deze viel al niet lekker. Om half tien kreeg ik plotseling pijn in mijn maagstreek. Eerst dacht ik dat het dan misschien dumping syndroom was, dus ik ging naar bed, in de hoop dat het door het liggen wat zou verbeteren. Het tegendeel was waar. De pijn werd alleen maar erger dus om half twaalf naar beneden gegaan en een pijnstiller ingenomen. Weer naar bed gegaan, maar daar werd ik misselijker en pijnlijker. Dus naar beneden en geprobeerd te spugen, wat niet lukte. Uiteindelijk om half een mijn ouders wakker gemaakt en gezegd dat ik het niet meer uithield en dat ze het ziekenhuis moest bellen. Mijn moeder natuurlijk flink overstuur, ze sprong uit bed kleedde zich aan en belde de spoedeisende hulp van het SLAZ. Die zeiden dat we meteen moesten komen. Dus mijn vader mijn broertje nog gewaarschuwd dat we naar het ziekenhuis gingen en wij in de auto.

Dat was een rit die ik echt niet nog een keer wil doen. Wat voelde ik me ellendig, elk hobbeltje en elke bocht maakte me nog beroerder en ik heb het af en toe echt uitgegild.

In het ziekenhuis aangekomen, moesten we ons melden bij een balie van de spoedeisende hulp. Dus mijn moeder zegt tegen die dame dat we gebeld hadden en dat we mochten komen. Die vrouw heel snibbig, dat ze daar niets van wist, en of dan legitimatie bij ons hadden. Nou was ik ondanks de pijn nog zo slim geweest om mijn ziekenhuiskaart mee te nemen, maar aan mijn portomennee niet gedacht natuurlijk. Nou, dat was natuurlijk niet de bedoeling. Maar we mochten in de wachtkamer plaatsnemen en dan werden we zo geroepen.

Na een minuut of vijf, wat in mijn beleving een half uur duurde, werden we de triagekamer ingeroepen. De verpleegkundige vroeg wat er was en ging mijn bloeddruk meten en temperaturen. Daarna ging ze overleggen met de arts. Deze wilde dat er een infuus werd geprikt (ja daar gaan we weer) en dat er bloed werd afgenomen. Dus de verpleegkundige ging aan het werk om een vat te vinden om bloed af te nemen, eerst in de rechterarm, daarna in de linkerarm, weer terug naar de rechterarm. Je raad het al, geen bloed af te nemen. Dat was dus een probleem. De enige optie die er dan nog was, was het aanprikken van de slagader in mijn pols. Dus dat gingen ze dan doen. Met z’n tweeën, een hield mijn arm vast, de ander ging prikken. En ik kan je vertellen, dat doet zo’n pijn, ik vergat bijna de pijn in mijn buik! Afijn, vier buisjes bloed afgenomen en dan afdrukken.

Door de problemen met het afnemen van het bloed hadden ze dan wel al bedacht dat een infuus dus ook wel een probleem zou vormen. Dus kreeg ik eerst iets voor de pijn. 50 mg Pethidine, dat is best een heftig middel, en ik deed er helemaal niets op. En meteen daarna kwamen er twee arts-assistenten om lichamelijk onderzoek te doen. Als je zo’n pijn hebt in je buik is het dus echt geen pretje als je plat moet gaan liggen en er in je buik gedrukt wordt. Wat een ellende! Na nog wat vragen te stellen, kwamen ze tot de conclusie dat ik opgenomen moest worden en dat ze in de ochtend verdere onderzoeken zouden gaan doen. Maar er moest nog wel een infuus geprikt worden want ik mocht niet meer eten of drinken. Dus een van de arts-assistenten zou het infuus gaan prikken. Ondertussen was ik door al dat gepor in mijn buik behoorlijk misselijk, en ik had steeds meer het gevoel te moeten spugen, dus ik kreeg vast een bakje. En uiteindelijk dan ook een klein beetje gespuugd.

Toen moest het infuus er nog in, eerst in mijn rechterarm, toen in mijn rechterhand, toen in de pols, toen naar de linkerarm, naar mijn linkerhand, en die zat er wel in, maar die kregen ze niet verder opgeschoven, dus dan nog maar een keer prikken in mijn pols. En die zat er dan eindelijk echt goed in. Maar met het vastplakken van het infuus tikte ze de naald uit mijn hand, die er nog in zat, en spoot daar het bloed uit, ik zag mijn moeder steeds bleker worden, want die kan daar niet zo goed tegen. Dus ik zei tegen mijn moeder dat ze de anderen maar moest bellen dat ik weer in het ziekenhuis lag, want die zouden dat wel willen weten.

Maar gelukkig na zoveel keer prikken zat er dan eindelijk een infuus in. En ik mocht naar de afdeling. Ik werd eerst naar een acute opname afdeling gebracht en ik zou in de ochtend over gaan naar de afdeling waar ik het weekend ook gelegen had. Om half vijf was ik dan eindelijk op de afdeling. Mijn ouders gingen naar huis en ik zou ze bellen zodra ik wat wist. Ik heb uiteindelijk van vijf tot zes geslapen, ik was zo moe en eindelijk begon die injectie te werken. Om zes uur werd ik wakker en was die hevige pijn eindelijk gezakt. En om acht uur kwam de chirurg langs, hij vroeg hoe het nu ging en hij vond dat hij beter me nog een keer kon opereren, zodat hij kon zien wat er aan de hand was en dan meteen het probleem kon oplossen. Dat zou dan aan het eind van zijn programma gebeuren.

Om half elf werd ik overgebracht naar de andere afdeling. Mijn ouders kwamen daar weer wat spulletjes brengen. En om half een werd ik al naar beneden gebracht voor de operatie. Gelukkig zat het infuus er nog in, dus dat scheelde weer wat geprik. Op de operatiekamer waren allemaal bekenden, die mij ook direct weer herkende en meeleefden.

Na de operatie kwam ik weer op de uitslaapkamer te liggen, wederom met behoorlijk wat pijn, alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden. Dus ik kreeg weer een heerlijke cocktail aan pijnmedicatie! En uiteindelijk om vier uur voelde ik me goed genoeg om weer naar de afdeling te kunnen. Dus de afdeling werd gebeld dat ze me konden halen, en na een half uur was er nog niemand. Dus weer gebeld, en pas om kwart voor vijf kwamen ze me halen. op de afdeling zaten mijn moeder en zus te wachten en die waren in alle staten want de chirurg had hen even over tweeën al gebeld dat de operatie weer achter de rug was. Dus ze dachten dat het helemaal mis was. Maar deze keer viel dat dus wel mee.

De chirurg was na de operatie al even langs geweest bij me op de uitslaapkamer met de mededeling dat alles er goed uit zag, dus geen reden voor bezorgdheid.

Op woensdag vroegen ze tijdens de artsenronde hoe het was. Ik uitte mijn bezorgdheid en gaf aan dat ik vanaf de eerste operatie nog geen ontlasting had gehad en of dat niet eerst op gang moest zijn voor ik weer naar huis ging. Dus ik kreeg een klysma, geen pretje, maar het werkt wel. En Movicolon, wat is dat smerig zeg, vooral omdat je het niet in een keer achterover kan kolken, maar alleen maar kleine slokjes kan nemen.

Ik voelde me die dag eigenlijk heel goed, tuurlijk, mijn buik is beurs, en die wondjes die weer opengemaakt zijn, zijn pijnlijk, maar dat is niets vergeleken bij die pijn van maandagnacht. Tijdens het bezoek zelfs met mijn moeder en broertje een stukje gewandeld.

Op donderdag mocht ik weer naar huis. Aan de ene kant ben ik daar heel blij mee, maar aan de andere kant zit de angst voor een herhaling van maandagnacht. Dus ik wilde graag de arts nog even spreken. Maar dat lukte niet voor ik naar huis zou gaan, dus die zou me dan nog bellen.

Mijn vader en mijn zus kwamen me ophalen en we gingen weer naar huis.

Hopelijk gaat het nu wel goed….we wachten het maar af!

Vrijdag 16 maart en de dagen erna

Vandaag is het zover!! Om even over zessen vanochtend togen mijn ouders en ik dan naar het ziekenhuis. Rekening houdend met de files, die er dus niet waren, dus we kwamen al om kwart voor zeven aan in het ziekenhuis, pffff!!

Op de afdeling aangekomen, werden we naar een vierpersoonskamer gebracht waar ik mijn spulletjes kon uitpakken en me omkleden in het meest sexy kledingstuk allertijden, een OK-jasje en witte sokken! Echt een toppertje!

Om half acht mocht ik al naar beneden naar de OK. Ik kreeg nog in de gauwigheid een soort luchtbandjes om mijn onderbenen, deze helpen tegen de trombose. En daar gingen we dan naar beneden. Mijn ouders mochten mee tot aan de deur van de operatieafdeling. Daar even afscheid genomen en op naar binnen. Ik heb denk ik tien minuten op de recovery gewacht alvorens ik naar de operatiekamer werd gebracht. Operatiekamer nummer acht, daar binnen aangekomen werd het een drukte van jewelste. De anesthesist probeerde een infuus te prikken, wat tot vier keer toe mislukte, zucht. De vijfde keer was scheepsrecht. een assistent die een bloeddrukband omdeed, een assistent die plakkers voor de hartslag aanbracht. Ik kreeg een plakker op mijn voorhoofd die meet of ik wel echt in slaap ben. Ik kreeg een zuurstofmasker voor en tot slot werd er een goedje in het infuus ingespoten waar ik al snel op in slaap viel. Blijft een aparte gewaarwording!

Op de uitslaapkamer kwam ik weer bij, met een enorme pijn en heel misselijk. Om dat onder controle te krijgen heb ik veel medicijnen gehad via het infuus en ruim twee uur op de uitslaapkamer gelegen, tot grote ongerustheid bij mijn ouders want die bleken meteen na de operatie al door de chirurg gebeld te zijn dat alles goed was gegaan.

Uiteindelijk kwam ik pas om twaalf uur terug op de afdeling, gelukkig niet meer misselijk, nog een beetje pijnlijk en zo suf als een konijn. Daar stonden mijn ouders bij de balie, en die waren blij me weer te zien. Van die middag heb ik niet veel meegekregen, vooral veel geslapen.

Ik mocht die dag alleen wat water drinken, zat verder nog aan het infuus. en aan het eind van de middag ben ik onder begeleiding naar het toilet gelopen. Aan het begin van de avond kwamen mijn broers en zus en mijn ouders om en om langs om te kijken hoe het met me ging. En zo ging deze belangrijke dag weer voorbij.

De volgende ochtend mocht ik beginnen met vloeibaar dieet. Dus begonnen met een beetje vla met yoghurt, wat dus niet goed viel, en ik dus zo weer aan de kant zette. Drinken ging wel goed, behalve de thee, die viel ook niet lekker, dus ook niet opgedronken.

Het was open dag in het ziekenhuis, dus mijn zus kwam met de kinderen op bezoekuur ‘s ochtends. De kinderen konden dan een rondje maken door het ziekenhuis, gips aan laten leggen, de operatiekamers zien en een circusact. Dus die hadden de tijd van hun leven.

Tijdens de lunch kreeg ik een kopje soep, dat viel wel goed en smaakte lekker. Tot twaalf uur moest ik met die luchtbandjes om mijn benen blijven liggen, die alleen voor het toilet even afgekoppeld werden. Dat stukje lopen ging goed. Wel heel irritant dat je dan elke keer moest bellen om afgekoppeld te worden voor je naar het toilet kom gaan, maar ja dat hoort erbij.

In de middag voelde ik me steeds beter, beetje soep gegeten en appelmoes en voor het diner weer een soepje. En dat valt allemaal prima. Wel zit ik na vier of vijf happen al vol. En dat is echt een rare gewaarwording. Wat ook nog wel wennen is, dat je niet mag drinken tijdens het eten. En dat je na het eten dus een half uur moet wachten voor je weer wat kan drinken. Ik heb dus altijd dorst na het eten, dus dat is nog een hele opgaaf.

Op zondag kwam de chirurg vragen of ik het zag zitten om naar huis te gaan. Na twee nachten niet te hebben geslapen door een snurkende buurvrouw, was ik er wel klaar mee in dat ziekenhuis, dus ik wilde wel naar huis. Dus om elf uur kwamen mijn broertje en mijn moeder me ophalen. We moesten eerst nog langs de apotheek voor de pijnstillers en maagbeschermers en dan op naar huis. De rit naar huis verliep nog vrij soepel, de hobbels en bobbels zijn niet fijn, maar dat is ook niet zo gek.

Thuis een heerlijk plekje op de bank met extra kussens. En de familie die om de beurt weer langs kwamen. Wat een fijne steun is dat toch!! Ze zijn elke dag bij me op bezoek gekomen en leven ontzettend mee. En kadootjes gekregen!!! Een V&D gift card en een zilveren koekoeksklok!! Zo leuk!!

Nu gaan we beginnen met het echte herstel, elke dag een beetje beter en vooral afvallen!