Vandaag is het zover!! Om even over zessen vanochtend togen mijn ouders en ik dan naar het ziekenhuis. Rekening houdend met de files, die er dus niet waren, dus we kwamen al om kwart voor zeven aan in het ziekenhuis, pffff!!
Op de afdeling aangekomen, werden we naar een vierpersoonskamer gebracht waar ik mijn spulletjes kon uitpakken en me omkleden in het meest sexy kledingstuk allertijden, een OK-jasje en witte sokken! Echt een toppertje!
Om half acht mocht ik al naar beneden naar de OK. Ik kreeg nog in de gauwigheid een soort luchtbandjes om mijn onderbenen, deze helpen tegen de trombose. En daar gingen we dan naar beneden. Mijn ouders mochten mee tot aan de deur van de operatieafdeling. Daar even afscheid genomen en op naar binnen. Ik heb denk ik tien minuten op de recovery gewacht alvorens ik naar de operatiekamer werd gebracht. Operatiekamer nummer acht, daar binnen aangekomen werd het een drukte van jewelste. De anesthesist probeerde een infuus te prikken, wat tot vier keer toe mislukte, zucht. De vijfde keer was scheepsrecht. een assistent die een bloeddrukband omdeed, een assistent die plakkers voor de hartslag aanbracht. Ik kreeg een plakker op mijn voorhoofd die meet of ik wel echt in slaap ben. Ik kreeg een zuurstofmasker voor en tot slot werd er een goedje in het infuus ingespoten waar ik al snel op in slaap viel. Blijft een aparte gewaarwording!
Op de uitslaapkamer kwam ik weer bij, met een enorme pijn en heel misselijk. Om dat onder controle te krijgen heb ik veel medicijnen gehad via het infuus en ruim twee uur op de uitslaapkamer gelegen, tot grote ongerustheid bij mijn ouders want die bleken meteen na de operatie al door de chirurg gebeld te zijn dat alles goed was gegaan.
Uiteindelijk kwam ik pas om twaalf uur terug op de afdeling, gelukkig niet meer misselijk, nog een beetje pijnlijk en zo suf als een konijn. Daar stonden mijn ouders bij de balie, en die waren blij me weer te zien. Van die middag heb ik niet veel meegekregen, vooral veel geslapen.
Ik mocht die dag alleen wat water drinken, zat verder nog aan het infuus. en aan het eind van de middag ben ik onder begeleiding naar het toilet gelopen. Aan het begin van de avond kwamen mijn broers en zus en mijn ouders om en om langs om te kijken hoe het met me ging. En zo ging deze belangrijke dag weer voorbij.
De volgende ochtend mocht ik beginnen met vloeibaar dieet. Dus begonnen met een beetje vla met yoghurt, wat dus niet goed viel, en ik dus zo weer aan de kant zette. Drinken ging wel goed, behalve de thee, die viel ook niet lekker, dus ook niet opgedronken.
Het was open dag in het ziekenhuis, dus mijn zus kwam met de kinderen op bezoekuur ‘s ochtends. De kinderen konden dan een rondje maken door het ziekenhuis, gips aan laten leggen, de operatiekamers zien en een circusact. Dus die hadden de tijd van hun leven.
Tijdens de lunch kreeg ik een kopje soep, dat viel wel goed en smaakte lekker. Tot twaalf uur moest ik met die luchtbandjes om mijn benen blijven liggen, die alleen voor het toilet even afgekoppeld werden. Dat stukje lopen ging goed. Wel heel irritant dat je dan elke keer moest bellen om afgekoppeld te worden voor je naar het toilet kom gaan, maar ja dat hoort erbij.
In de middag voelde ik me steeds beter, beetje soep gegeten en appelmoes en voor het diner weer een soepje. En dat valt allemaal prima. Wel zit ik na vier of vijf happen al vol. En dat is echt een rare gewaarwording. Wat ook nog wel wennen is, dat je niet mag drinken tijdens het eten. En dat je na het eten dus een half uur moet wachten voor je weer wat kan drinken. Ik heb dus altijd dorst na het eten, dus dat is nog een hele opgaaf.
Op zondag kwam de chirurg vragen of ik het zag zitten om naar huis te gaan. Na twee nachten niet te hebben geslapen door een snurkende buurvrouw, was ik er wel klaar mee in dat ziekenhuis, dus ik wilde wel naar huis. Dus om elf uur kwamen mijn broertje en mijn moeder me ophalen. We moesten eerst nog langs de apotheek voor de pijnstillers en maagbeschermers en dan op naar huis. De rit naar huis verliep nog vrij soepel, de hobbels en bobbels zijn niet fijn, maar dat is ook niet zo gek.
Thuis een heerlijk plekje op de bank met extra kussens. En de familie die om de beurt weer langs kwamen. Wat een fijne steun is dat toch!! Ze zijn elke dag bij me op bezoek gekomen en leven ontzettend mee. En kadootjes gekregen!!! Een V&D gift card en een zilveren koekoeksklok!! Zo leuk!!
Nu gaan we beginnen met het echte herstel, elke dag een beetje beter en vooral afvallen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten