de vijfde sessie

 

En zo was er al weer een week voorbij. Gisteren alweer de vijfde sessie. En ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet zo veel zin in had. Niet dat het niet gezellig is en dat we niet ontzettend veel leren, maar dat heeft meer te maken met het feit dat het nu allemaal zo snel gaat. En dat het naast het werken ook ontzettend druk is. Nog 2 weekjes en dan is de operatie al weer achter de rug. Eerlijk gezegd beginnen de zenuwen nu toch wel te komen. Ik ben er niet eens heel bewust van, maar aan allerlei kleine dingen begin ik het nu wel te merken.

Bij de kliniek aangekomen bleek dat iedereen een beetje een off-Day had. Beetje spanning in de lucht en de tranen erg dichtbij. Wat is het fijn dat er in deze groep een veilige sfeer bestaat dat iedereen er ook over durft te praten. Dat doet mij echt goed.

We begonnen de ochtend met een sessie met de diëtiste. Onze eigen diëtiste was er niet, dus we hadden een vervangster. Dat maakte het wel wat lastig, want we kenden haar niet en zij wist niet wat wij de afgelopen keren hadden behandeld. Het bleek dus dat we niet helemaal het schema hadden gevolgd, maar de onderdelen een beetje hadden gemixt. Niet erg natuurlijk, maar voor een invaller wel heel onhandig. We hadden vorige week te horen gekregen dat we iets mee moesten nemen wat we heel erg lekker vonden. Dus ik had stroopwafels meegenomen. Dit had te maken met mindfulness eten. Of te wel bewustwording van wat we eten. We kregen een vragenlijst die we moesten invullen tijdens het nemen van een hapje van wat we bij ons hadden. Dat is raar hoor, datgene eten wat je anders stiekem eet, daar voelde ik me schuldig bij, en het is dan moeilijk om dit in de groep te doen. Maar het scheelt, iedereen moest dat eten. Dat helpt een heleboel. Dus daar zaten we dan, iets eten wat we allemaal erg lekker vinden, water liep in die bekkies.  En dan bedenken wat we proeven, ruiken, zien. Hapje lang in de mond houden, snel eten, bewust eten. En dan de verschillen waarnemen. Wat doet het met je. Dus een hele aparte sessie eigenlijk, want we worden aangezet tot het eten van slechte dingen! Vervolgens vroeg zij aan ieder afzonderlijk of we al plannen hadden gemaakt hoe we het na de operatie wilden gaan doen qua eten. Dus op het werk, hoe plan je je eetmomenten in. Ik heb aangegeven dat ik daar al erg over na heb gedacht en dat ik geen pauzes heb maar voor elke 2 uur eten mee neem in kleine bakjes en dat dit op mijn werk goed te doen is om tussendoor te eten. Ik bemerkte dat ze verbaasd was dat de meeste van ons al een plan hadden en daar was ze erg enthousiast over!

Vervolgens hadden we een sessie met de psycholoog. Zij vroeg ons direct hoe we het vonden om de oefening met de diëtiste te doen, wat voor gevoelens dit losmaakte. Dus we hebben gepraat over het schuldgevoel. Vervolgens hebben we het gehad over hoe het zit met de opvang van de mensen in moeilijke periodes. Vorige week waren er bijvoorbeeld wat tranen gevallen en of ze dan deze mensen opbellen om even te horen of het wel weer gaat. Dit was dus niet gebeurt. En wij wilden eigenlijk weten of dit wel eens gebeurt en of er ook gekeken word naar de non-verbale communicatie van de verschillende groepsleden. Ik geloof dat we de psycholoog een beetje van haar stuk brachten, dit had ze duidelijk niet verwacht. Tijdens het gesprek werden er een aantal mensen dan ook weer emotioneel. Daar ging ze dan wel op in, maar we kregen niet echt een antwoord op onze vraag. Jammer, maar wel een beetje begrijpelijk, ik denk dat ze dit eerst met de anderen wilde bespreken. Dus we gingen verder met de sessie. Daarbij hebben we gesproken over wat ons toekomstbeeld is. Dus wat willen we volgend jaar om deze tijd weer kunnen doen, wat we nu niet kunnen door ons overgewicht. Dit is dan ook ons huiswerk voor de komende week.

Tot slot hadden we een sessie met de bewegings-deskundige. Bij hem hadden we vorige week een emo-moment. Dus de vraag die we aan de psycholoog hadden gesteld, hebben we ook aan hem voorgelegd. En het bleek dat ze daar inderdaad even kort over hadden gesproken. En hij gaf aan dat het inderdaad de bedoeling is om mensen ook tussendoor even apart te nemen of te bellen als ze bemerken dat het niet lekker gaat. Hij gaf ook aan dat hij over vorige week niet het als dusdanig had ingeschat dat het nodig zou zijn om even een belletje te doen naar de desbetreffende personen. Voor mijn gevoel is het onderwerp goed opgepakt en doorgesproken, we hebben ook met elkaar goed gesproken erover en mekaar echt op kunnen beuren en getroost waar dat nodig was. En dat vindt ik heel bijzonder in een groep die elkaar net 5 weken kent, en dan op zo'n fijne manier met elkaar om kunnen gaan en er voor mekaar zijn. Wauw!

Vervolgens hebben we het gehad over of we hebben geoefend met ons bewegingsschema. Ik had dit netjes gedaan de afgelopen week. 15 minuten lopen in plaats van mij forceren en langer te lopen. Dus ik heb dit verteld en ik was er enthousiast over. Ik kreeg hier complimenten over en probeer dit vast te houden. Voor de komende week moeten we proberen een schema op te stellen om het bewegen iets uit te gaan breiden. Dus daar ga ik eens over nadenken.

De hele dag ging het mij eigenlijk wel goed, ik heb juist anderen getroost en ondersteund en ik had nergens last van tot ik naar huis ging. Toen hakte het bij mij in eens erin. Het besef dat het een hele strijd is geweest, dat ik nu eindelijk die stap heb genomen, maar dat dit ook heel veel impact heeft op mijn leven, nu maar ook straks. En dat de datum van de operatie nu toch wel heel dichtbij komt. Dus de zenuwen beginnen echt te komen. Ik kan ze niet meer wegstoppen nu, normaal ben ik daar namelijk heel goed in, maar dat is nu wel klaar. Dus ik verwacht de komende tijd meer emo-momentjes.