Bijna D-Day!

 

Zo de laatste dag van mijn oude leven is aangebroken, morgen begint mijn nieuwe leven! Wat is de tijd toch snel gegaan, ik kan het me nog bijna niet voorstellen dat ik morgen al geopereerd ga worden. Maar toch is het dan zover.

Ik moet me morgen om zeven uur melden op de afdeling. en als het een beetje meezit ben ik dan al snel aan de beurt. Maar dat horen we morgen pas als we er al zijn. Maar ze laten je toch niet om zeven uur komen als je pas later op de dag aan de beurt bent…toch? Ik ga er maar van uit dat ik niet te lang hoef te wachten.

Vandaag maar een kort dagje gewerkt, het concentratie niveau was niet al te best, om het maar netjes uit te drukken, dus ik ben vanmiddag even in het zonnetje gaan zitten in de tuin met mijn lunch, bestaande uit zo’n heerlijke shake. Maar echt veel rust heb ik niet. Dus maar alvast mijn tas gepakt, kleren uitgezocht, toiletspulletjes bij elkaar geraapt en alles in de tas gepropt.

De zenuwen zijn echt aanwezig, dus ik heb geen rust meer, en het is zo makkelijk gezegd:”ik laat het maar over me heen komen”, maar zo makkelijk is dat dus niet, dat weet ik nu wel uit ervaring.

Vanmiddag maar mijn hond verwennen met een lange wandeling, want die moet mij voorlopig even missen. Dus ik moet vast even aan damage-control doen. En haar nu alvast even verwennen. Want zij reageert nu al zo sterk op mijn zenuwen.

Dan mag ik me vanavond fijn nog even pijnigen met een spuit fraxiparine, tegen trombose. Dit moet alvast preventief voor de operatie. En voor morgenochtend heb ik een tabletje om de zenuwen wat te onderdrukken. Daar moest ik wel zelf om vragen, want tegenwoordig krijg je dat dus niet meer standaard.

En dan vanavond mijn laatste ‘normale’ maaltijd. Want na de operatie kunnen we niet meer zoveel eten als nu, en sowieso moeten we dan de eerste tijd op vloeibaar en de gepureerd prak. Dat zal wel even wennen zijn, wat zal ik het kauwen gaan missen de komende tijd.

Maar genoeg klaagzang, ik weet waar ik het voor doe, en die gedachte houdt me op de been. En ik kijk er dan ook zeker naar uit.

Dus voor nu zeg ik even gedag, zodra ik weer een beetje bij ben gekomen, en weer een beetje normaal kan zitten, volgt mijn verslag van de opname in het ziekenhuis.

Ik zeg: tot in mijn nieuwe leven!!!