Afgelopen dinsdag moest ik wederom naar het ziekenhuis toe. Dit keer voor een pre operatieve screening op de afdeling waar ik opgenomen ga worden.
Dus ik toog met mijn auto weer eens naar Amsterdam, toch weer een half uur rijden, je moet er wat voor over hebben… En in het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis (SLAZ) naar de vierde verdieping. Daar kom ik straks te liggen. Op de afdeling aangekomen werd ik vriendelijk opgevangen door de afdelingssecretaresse. Zij bracht me naar een gespreks/onderzoekskamer. Ik kreeg netjes een kopje thee en zij vertelde mij dat ik zo een gesprek zou hebben met de apotheker.
De apotheker??? Tja, ik had ook geen idee, waarom dat was, maar goed, de apotheker kwam. Nu had ik sowieso geen idee waar ik voor moest komen die ochtend, want dat was me niet verteld, dus ik liet het allemaal maar over me heen komen.
Wat blijkt? De apotheker wilde weten of ik medicijnen gebruik en dat was het eigenlijk. Niet heel verrassend dus. Zij vertelde me voor ze wegging dat de co-assistent zo zou komen om nog wat vragen te stellen.
Dat zo werd een half uur later…zucht. De co-assistent of de zaalarts, zoals die daar ook wel wordt genoemd, kwam zich verontschuldigend voor het wachten. Hij had nog wat vragen ter controle over de opname, of alles duidelijk was en voor het luisteren naar hart en longen, meten en wegen (joepie, daar zijn we weer!), en het controleren van de buik, met hele koude handen, en dan zeggen dat je wel even moet ontspannen, dussss….
Hij gaf aan dat de verpleegkundige zo zou komen en dat hij daarna met een andere arts terug zou komen, geen idee waarom, maar ik had besloten het allemaal over me heen te laten komen, dus so be it.
En het wachten begon weer, na een minuut of twintig kwam de verpleegkundige om het opname gesprek te voeren. Voor iedereen die nog nooit opgenomen is geweest in het ziekenhuis, een opname gesprek gaat over waarom je opgenomen wordt, het controleren van je gegevens, vragen naar medicatie, je contactpersoon, en je zelfredzaamheid. Ook of je bijvoorbeeld een gebitsprothese hebt of iets dergelijks. Of te wel je legt je hele hebben en houwen op tafel en dat wordt netjes in de computer bijgehouden.
Zij legde ook wat uit over de opname zelf, hoeveel dagen ik moet blijven, en dat ik 2 dagen van te voren moet bellen over hoe laat ik me moet melden voor de opname.
Tot slot moest dan de zaalarts en die andere arts weer komen. Na een kwartier gewacht te hebben kwam de zaalarts binnen met het verhaal dat het nog even wat langer ging duren omdat de arts nog druk bezig was. Ik kreeg nog een kopje thee van hem, hoe attent, en het wachten ging nog even door. Na nog eens een half uur kwamen ze dan binnen hoor. En waarvoor? het afgeven van een recept Fraxiparine, tegen trombose, en oxazepam, om rustig te zijn vlak voor de operatie. En de korte vraag, heb je nog vragen? Met 2 minuten waren ze weer weg.
Inmiddels zit mijn frustratie dan toch wel tegen het plafond. Ik heb dus meer dan een uur gewacht, en slechts een half uur met al die mensen bij mekaar gesproken. Daar wordt ik dan toch wel bloedchagrijnig van!
Maar de volgende keer dat ik naar het SLAZ moet wordt ik ook echt opgenomen, en dat is inmiddels over nog maar een maand, dus inmiddels beginnen de zenuwen een klein beetje te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten